Laatste blogbericht in Malawi!!

En wat hebben we een spijt dat we zondag alweer terug zijn gegaan vanuit Lake Malawi! Zowel maandag, dinsdag als woensdag hebben we niets gedaan. Ja ik moet zeggen maandag heb ik maar liefst een half uur de ‘under-5’ kliniek gevolgd en dat was het dan. Dinsdag hadden ze een community visit ingepland waarbij we met jeeps naar kleine dorpjes zouden gaan om mensen ter plekke te behandelen enzo. Helaas was eens in de 6 weken geen community visit en het ‘toeval’ wil dat het toevallig deze week die zesde week is *zucht*. Woensdag dan, we gaan een project bezoeken die onderzoek doet naar hoe goed de nieuwe vaccins zijn voor de baby’s. Hmm klinkt interessant. De chauffeur van de jeep waar we ingestopt zijn verteld ons dat het 130 km rijden is. Pardon, waarom gaan we 130 km rijden naar een village als er ruim 100 van deze villages dichter in de buurt zijn. Tja, onze chauffeur volgt ook alleen maar instructies op. Malawianen zijn niet heel goed in het schatten van hoeveel kilometer het is dus 6 uur later (!!!) waren we eindelijk gearriveerd op de juiste plek. En wat wil het ‘toeval’ dit keer, het gaat niet door! De juiste persoon is er niet dus na 10 minuten de benen strekken gaan we weer terug!! Wat een dag, wat een tijd verspilling. Alsof we allemaal niks beters te doen hebben.

Vandaag, donderdag, de laatste dag. Er staan ons wat presentaties te wachten die we zelf mogen gaan geven. Niet hetgeen wat je wilt doen op je laatste dag. Morgenvroeg vertrekken we rond 8 uur ’s ochtends om richting huis te gaan. Helaas vliegen we eerst naar Congo, daarna naar Ethiopië waar we overstappen, daarna naar Parijs en daarna landen we eindelijk in Brussel. Al flink wat vluchten op Ethiopië zijn deze week gecanceld vanwege een zandstorm dus we gaan wat ongerust op pad. Als onze vlucht maar door gaat! Vanmiddag nog even mijn kleding ophalen die de kleermaker voor me gemaakt heeft en dan ben ik bijna gereed voor vertrek. Ik kwam tot het geweldige plan om de kleermaker hier een colbertje voor me te laten maken aangezien deze man heel handig is met een naaimachine. Ik ben benieuwd, de eerste versie zag er goed uit! Dus jullie kunnen mijn prachtige jasje hopelijk bewonderen in Nederland. Tot in Nederland allemaal!!

Lake Malawi

Naar het health centre… Gespannen zaten we allemaal in de jeep die ons weg bracht. Thijmen, Saskia en ik werden gedropt bij een health centre met een veel te moeilijke naam die ik binnen 10 seconden weer vergeten was. Cecilia wachtte Saskia en mij op, een verpleegkundige bij wie wij de komende 2 nachten zouden doorbrengen. Een echt Malawiaans huisje, dat is waar we terecht kwamen. Maar onze verwachtingen werden direct overtroffen. We hadden allebei een bed en hoefden niet op de grond te slapen. En zelfs een douche was aanwezig. Helaas wel een gat in de grond als wc maar goed als dat het enige minpunt is. Het huisje was piepklein, formaat grote studentenkamer, ik schat het op 25 vierkante meter. Maar goed niks te klagen tot dusver. Vol spanning gingen we naar het health centre. Die vaccinatiecursus die we in Nederland gevolgd hadden zal toch vast niet voor niks zijn geweest dachten we. En ja hoor er werd gevaccineerd. Maar, teleurstelling 1: niet door ons. Hmm ok wat gaan we dan doen. Cecilia heeft vandaag de leiding in de family planning kliniek. Ze geeft eerst uitleg aan de vrouwen wat family planning inhoudt, gewoon een klassikale voorlichting in anticonceptie dus. De vrouwen komen daarna één voor één het kamertje in om vrijwel allemaal hun prikpil te halen. Een enkeling neemt de ‘gewone’ pil die wij in Nederland slikken maar gezien het feit dat het nogal moeilijk voor ze is hier therapietrouw aan te zijn komt dit weinig voor. In de middag hebben we gewacht, ja echt waar. Wie weet komt er een vrouw die moet bevallen dus dan gaan we bijna 3 uur wachten om te kijken of er iets gebeurd. Ik vraag nog voorzichtig of we niks anders kunnen doen. Na wat aarzelen besluiten de verpleegkundigen dat ze het aandurven om ons medicijnen te laten tellen. Ofwel, het middagprogramma: doe in elk envelopje 30 pilletjes. Teleurstelling 2: geen bevalling en 2.5 uur lang pillen tellen, zucht. Dat health centre had ik me anders voorgesteld. Maar goed, positief blijven, morgen weer een dag. We worden nog even meegenomen naar de chief van de village waar we verblijven die ons een spoedcursus bakstenen maken geeft. Grappig om te zijn en vooral een enorm vervelende baan, bakstenenmaker. De kinderen denken helaas dat blanken schatrijk zijn dus komen aan je hangen en het enige wat je hoort is ‘give me money’ en soms komt er ‘give me sweets’ voorbij. Als je aangeeft beide niet voor ze te hebben is er zelfs een enkeling die je een vriendelijk verzoek doet met ‘give me your cellphone’. Wat een brutaliteit, die koters…
Cecilia blijkt nog twee mensen in haar huis te hebben wonen. Wie het zijn wordt niet geheel duidelijk, maar goed. Ze koken in ieder geval voor Cecilia en ons twee, dus dat is mooi. Cecilia heeft ze duidelijke instructies gegeven wat betreft het eten en dus krijgen we een heerlijke rijstmaaltijd voorgeschoteld.

Dag 2 in het health centre. Ach zal ik een lang verhaal kort houden. Teleurstelling 3: 6 uur wachten totdat een vrouw eindelijk besluit te gaan bevallen. Hoogtepunt 1: een bevalling mee maken. Er rest ons een laatste avond en nacht in het health centre waarbij een schorpioen de aanval op mij inzet. Heel leuk, dieren ontmoeten die ik nog nooit gezien heb maar deze is wel heel enthousiast. Gelukkig weet één van de bewoners er raad mee en nog voordat het beest kans krijgt op een fysieke begroeting met mij wordt het hard handig in elkaar geranseld met een slipper. Het laatste nachtje breekt aan, een aardig mensen die Cecilia en ook de andere bewoners. Maar het health centra, tja wat zal ik erover zeggen.

We hebben het ziekenhuispersoneel heel lief aangekeken en met wat geslijm vrijdags vrij gekregen. Dus tijd om ‘het hoogtepunt’ van Malawi te gaan beleven. Of hadden we dat niet al gedaan, letterlijk het hoogtepunt van Malawi beleefd, Mount Mulanje… Nu was het tijd voor Cape Maclear, één van de mooiste spots aan Lake Malawi. Vrijdagochtend 6 uur gingen we op pad. We zouden ongeveer 4 uur moeten rijden dus hebben we voor 2 nachten een lodge geboekt aan het meer, Fat Monkeys genaamd. Dat klinkt als een bijzondere plek. Zou het echt zo zijn, fat monkeys bedenk ik me. Maar voor mijn eigen geruststelling ga ik hier maar niet vanuit. Nadat de chauffeur besloot om ongeveer 2 uur om te rijden om ergens te kunnen tanken waar we er dan eindelijk.  De apen zijn we onderweg al tegen gekomen. Fat monkeys is wat overdreven maar die monkeys zijn er dus. Hmm goed op mijn spullen passen dus want ik hoorde al dat dit letterlijk brutale apen zijn… De lodge was boven verwachting, echt fantastisch. We hadden 2 dorms geboekt waardoor we met 11 onze eigen 2 kamers hadden. Maar het meer wat zal ik erover zeggen, wederom zeggen foto’s eigenlijk al voldoende. Het stappen op vrijdagavond, misschien moet ik daar ook maar niet te veel over zeggen. Het was een zeer aangename ervaring om samen met Thijmen zoveel als mogelijk interessante drankjes uit te proberen. Vooral PO10C vond ik wel geinig klinken. Ik heb er even over gedaan voordat ik me bedacht waar dit voor zou kunnen staan. ‘PotienC’ dacht ik, wat is dat nu weer. Maar toen ik me bedacht dat de mensen geen Nederlands praten hier maar Engels kwam ik een heel eind. De foto’s laat wel zien wat voor chemisch spulletje dit was. En zo volgde menig ander interessant klinkend drankje en cocktailtje. In een impulsieve actie hebben Sophie, Afaf en ik een poging gedaan Thijmen de zee in te gooien maar helaas was ik de eerste die kopje onder ging. Naja dan maar met zijn vieren de zee in, midden in de nacht. Het prachtige idee ontstond om naar een boot te zwemmen en daar in te klimmen. Na flink wat moeite en schaafwonden verder zaten we in de boot. En tja wat dan. Ja dat is een goeie, die boot zit vast met een anker dus daar kun je niks mee. Hmm dan toch maar weer terug naar kant. Lichtelijk onderkoeld en uit eigen veiligheid voor andere impulsieve gedachtes hebben we toch maar besloten om te gaan slapen. Het was een mooie avond!

Met zijn allen besloten de volgende dag een boottrip te maken waarbij we ook konden snorkelen. Fantastisch, dat is het juiste woord! We hebben zee-arends gevoerd wat machtig mooi was om te zien. We gooiden vis in het water en die beesten doken er als torpedo’s op af. En het snorkelen tja wat moet ik daarover zeggen. Wie de film Finding Nemo heeft gezien kan zich het één en ander inbeelden. Alleen Nemo zelf was er niet, geen oranje vissen waren vertegenwoordigd. De zaterdagavond maar even rustig aan gedaan. De zondag heerlijk nog even bij gebruind met in gedachte dat in Nederland iedereen goed ingepakt in warme kleding rondloopt. Dat is extra genieten! Even een stukje zwemmen naar een drijvend vlot, dat is wat Lisette en ik besloten om te doen. Even zwemmen was er helaas niet bij, de wind besloot ons flink tegen te werken en eer dat we bij het vlot aankwamen hadden we beide bijna geen kracht meer om erop te komen. Na weer aan land gekomen te zijn stond ons een nare verassing te wachten. Dat nare meer had onze slippers opgeslokt die we aan de waterrand hadden neergezet. Gelukkig hadden we Lisette haar slippers snel gevonden maar die van mij waren spoorloos. Is dat even balen als je geen schoenen hebt meegenomen. Alsof ik na mijn zwemavontuur nog niet uitgeput genoeg was ging ik op speurtocht naar waar die dingen konden zijn aangespoeld. Gelukkig besloot de wind dit keer wel mee te werken door alles richting land te blazen. Ik werd binnen no time bestormd door een bende kinderen die van zeewier pruiken hadden gemaakt omdat ze het haar van blanke mensen zo leuk vonden. Ze wilden ook allemaal even voelen aan mijn haar en de oh’s en ah’s vlogen me om de oren. Maar ik kwam voor de slippers, die hadden ze dan weer niet gezien, balen. Ik vervolg mijn zoektocht en weer wordt ik bestormd. Ditmaal met een opmerking die ik nog niet eerder heb gehoord en er zo om gelachen heb dat dit zeker het vermelden waard is. ‘Look it’s Tarzans girlfriend, Jane’ hoorde ik van ver en een bende kinderen vloog op me af. Je kunt je vast voorstellen wat voor een gigantisch lachaanval dit heeft opgeleverd bij mij. Maar wederom geen slippers. Ik vervolg mijn tocht teleurgesteld terug en ik word aangesproken door een Malawiaanse jongen. Hij zegt mijn slippers te hebben gevonden en ze aan Sophie en Lisette gegeven te hebben. Het klinkt als te mooi om waar te zijn als hij daarna vraagt of ik getrouwd ben en mogelijk interesse heb. Hmm is dit een hele foute openingszin of 2 totaal op elkaar los staande dingen. Ik besluit maar eens te gaan kijken, en ja hoor Sophie weet me te vertellen dat deze jongen inderdaad mijn slippers had gevonden. Eind goed al goed, slippers terug, extra bij gebruind door mijn zwem- en zoek-slippersavontuur en compleet uitgerust na dit prachtige weekend. De laatste week in Nkhoma kan beginnen!

Nkhoma!

Nkhoma, wat een prachtig dorpje! Na een flink lange reis kwamen we zaterdag middag aan. We werden hartelijk ontvangen door een Zuid-Afrikaanse mevrouw die aangaf dat we in het verkeerde guesthouse waren. Aah fijn, stonden we daar met de bagage. Maar gelukkig had deze mevrouw wel de sleutels van het guesthouse waar we wel moesten zijn. De bus opnieuw gepakt en daar gingen we weer. We verblijven in het guesthouse van een Nederlandse mevrouw die hier woont samen met haar man (de directeur van het ziekenhuis) en kinderen.
Zondag met de bus op naar Senga Bay. De naam zegt het al, een badplaats gelegen aan Lake Malawi. Lake Malawi is bijna net zo groot als Nederland en lijkt daardoor meer op een zee. Senga Bay volgens de Lonely Planet 2 uur rijden.  Maar uiteraard moeten we in Malawi dit met een factor 2 vermenigvuldigen. Een bus voor 11 personen, wat waren we blij. Helaas is hier ook de factor 2 van toepassing. Joepie mogen we met Malawianen samen in een bus waarbij het woord deodorant niet in hun vocabulaire voorkomt. Gelukkig hadden we een lodge geboekt om van zondag op maandag te overnachten aan het meer. Maandag was het namelijk moederdag wat een nationale feestdag is hier. Bij aankomst bij de lodge bleek dat er maar voor 8 mensen plek was. Heel fijn als je de vorige avond nog gecheckt hebt of we er echt met 11 kunnen slapen. Sophie was vrij duidelijk aan de telefoon dacht ik. ‘We are with eleven ok, with eleven right? Yes is that ok? So eleven ok? That is ten plus one.’ Duidelijker had ik het niet kunnen verwoorden. Blijkt dat ze toch dachten dat Sophie het over 8 mensen had. Na wat onderhandeling kon ook de kamer van de baas van de lodge open gesteld worden en bleek er toch nog een extra kamer voor 1 persoon te zijn. Mooi probleem opgelost! Op naar het strand!!!
Ook al had iedereen ons 100 keer gewaarschuwd dat er schistosomiasis in het water zat, toch zijn we heerlijk gaan zwemmen. Schisto hoe zal menig niet-geneeskundige denken. Schistosomiasis is een parasiet in het water van Lake Malawi wat leverschade aanricht en op den duur een dwarsleasie veroorzaakt. Ze kruipen door de huid naar binnen dus echt voorkomen kan niet helaas (op niet zwemmen na dan). Gelukkig is er iets aan te doen als je het op tijd ontdekt dus de gok werd genomen. Door alle waarschuwingen werd iedereen er een beetje melig van want niet zwemmen bij een temperatuur van ruim 30 graden, zon en een heerlijke zee/meer voor je is te moeilijk voor velen van ons. Dus werd er een lied geschreven over schistosomiasis: ‘schisto in je oor, schisto in je haar, schisto in je onderbroek, ow wat naar. Praziquantel dacht het wel!’ Ofwel iedereen gaat aan een kuur praziquantel in Nederland om de schisto in onze lijfjes uit te roeien. Heerlijk gezwommen en in de avond gegeten in één van de stranttentjes daar. En maandag wachtte wederom zo’n heerlijke dag.

De foto’s zeggen genoeg lijkt me!
De lodge in Nkhoma waar we maandagavond weer moe maar helemaal tevreden terug kwamen is prachtig. We slapen in stenen hutjes met 2 of 4 personen per hut. Alleen onze man heeft natuurlijk weer een privékamer. Hij wordt altijd voorgetrokken ow ow ow. Ik deel nu een kamer met Marloes en we hebben zelfs onze privé badkamer! De hutjes staan verspreid over een terrein met in het midden een enorme keuken en een buitenplaats waar we kunnen ontbijten en relaxen als we weer terug zijn. De Nederlandse mevrouw heeft alles perfect geregeld en we hebben zelfs een kok die elke donderdag pizza komt bakken voor ons. Bovendien gaat deze kok een experiment aan om zelf rijstmeel te maken en daarvan voor Saskia en mij (de coeliakiërs) brood te bakken en een pizza bodem. Wat zou dat fantastisch zijn als het lukt! Ik ben de crackers inmiddels wel beu na 3.5 week en de behoefte aan een boterham en ander normaal eten is groot.
Dinsdag de eerste dag in het ziekenhuis hier. Omdat we in het guesthouse van het ziekenhuis slapen kunnen we elke ochtend lopen. Dus de wekker niet meer om 6.15! De dinsdag bleef bij een kort inleidend praatje en een rondleiding. Wat een prachtig ziekenhuis in vergelijking met Blantyre! Het is wel heel duidelijk dat dit ziekenhuis meer geld heeft. De kamers zijn voor maximaal 8 patiënten en het is brandschoon. De mensen dienen echter wel te betalen voor hun verblijf hier wat een hoop verklaard. Met in het achterhoofd houdend dat de mensen minder dan 380 kwacha per dag verdienen bedenk ik me dat 600 kwacha per nacht in dit ziekenhuis gigantisch veel geld is. Helaas is het ziekenhuis wederom een doolhof dus na 2 minuten wist ik al niet meer waar ik was. Maar goed over 2.5 week weet ik vast de weg. Jammer alleen dat ik dan weer naar Nederland ga.

Woensdagochtend 5.45 en de wekker gaat al! Om 7 uur in de kerk is de afspraak in het streng gelovige missieziekenhuis van Nkhoma. We werden heel hartelijk welkom geheten en de kerkdienst was een beleving op zich. Er werd gezongen, gedanst en gebeden voor de zieken. We werden als groep voorgesteld aan de mensen hier waarop we zoals altijd te horen krijgen ‘You are most welcome’. Heel bijzonder om te zien hoeveel men hier uit het geloof haalt. We zitten hier ook in het CCAP Nkhoma hospital waarbij CCAP staat voor Church of Central African Presbyterian. Wat Presbyterian is weet ik nogsteeds niet precies maar het is een stroming binnen het Christendom in ieder geval. In het ziekenhuis kwam ik erachter dat er een goede oogarts en opticien aanwezig waren. Toevallig was ik in Nederland al op zoek naar een nieuwe bril dus een afspraak om opnieuw mijn ogen te laten testen was snel gemaakt. De opticien was dolgelukkig met weer een nieuwe klant en voor 3000 kwacha was een bril gemaakt (1 euro is 380 kwacha)! En ik was dolblij met mijn bril aangezien ik de mijne in Nederland vergeten was.

Donderdag, al vanaf de ochtend zat ik in spanning. Zou het de kok lukken om een pizza te bakken? Hij deed eerst een experiment tot het bakken van kleine broodjes. Helaas was dit experiment een beetje mislukt maar we hebben er koekjes aan over gehouden, ook prima. Hij gaf al aan dat het moeilijk ging worden want het meel rijst niet. De spanning liep op. Onze kok, Victor, ging weer aan de slag. Wij op naar het ziekenhuis om daar een lecture te krijgen over ondervoeding. Ze hebben zelfs extra voeding voor ondervoede kinderen. Mijn nutridrink is er niks bij. Ze maken een soort pindakaas die vloeibaarder is dan normaal en daar voegen ze dan nog extra veel calorieën en andere voedingsmiddelen aan toe. De arme kids van maar 10 kilo krijgen 4 van deze pakjes aan 500 calorieën per dag! En ik al klagen over 2 nutridrinkjes per dag van 300 calorieën per stuk…

Eind van de middag zijn we terug en Victor is druk in de weer. Ik ga een kijkje nemen en volgens mij heeft het hele dorp kunnen horen dat mijn pizza was gelukt! En hij was heerlijk. Victor was er ook zichtbaar blij mee dat zowel Saskia als ik uitermate tevreden waren met onze pizza.

Nog 2 dagen en dan gaan we voor 3 nachten naar de bevolking. We gaan allemaal opgesplitst in groepjes naar verschillende health centers en daar aan de slag. We gaan met iemand van het personeel naar huis en slapen daar dus. Ik vind het doodeng, vooral vanwege het voedsel. Het is zo’n gedoe om telkens weer uit te leggen wat je niet mag. En dan is het nog maar de vraag of het goed gaat. De mensen begrijpen het hier niet en zien niet in hoe belangrijk het is. Als dat maar goed gaat!

Blantyre finished, op naar Nkhoma!

Weekend! Alweer een week voorbij. En dit keer zit het erop in Blantyre. Morgen vertrekken we per bus naar Nkhoma, ongeveer 4 uur hier vandaan. Vanavond dus de laatste nacht in onze lodge. Uit eten staat nog op de planning en mogelijk met zijn allen een drankje doen in de stad. Nadeel is wel dat de bus naar Nkhoma om 7 uur vertrekt morgenvroeg dus echt stappen zit er niet in.
De afgelopen week heb ik weer mee mogen lopen, dit maal naast de oncologie zoals eerder beschreven ook op de brandwondenkliniek en op de A&E. De brandwondenkliniek, welke ik samen met Lisette afgelopen dinsdag bezocht, was shockerend. Ik heb nog nooit zoveel verbrande mensen met de meest afschuwelijke brandwonden gezien. Heel veel kleine kinderen die in het vuur waren gevallen of hete pap over zich heen hadden gekregen. Heel sneu om te zien. Één kind had een bloedtransfusie nodig. De arts vertelde de vader dat het kind pas een bloedtransfusie kreeg als de vader bloed zou geven in ruil voor het bloed dat het kind zou krijgen. Ik keek hem niet begrijpend aan, misschien had ik hem verkeerd verstaan. Af en toe is het nogal moeilijk om Engels en de lokale taal Chichewa uit elkaar te houden… Hij legt het me uit, helaas had ik het toch goed begrepen. Het ‘voor wat hoort wat principe’ geldt blijkbaar hier. Het meest indrukwekkende was wel de meneer die compleet verbrand was over zijn hele lijf. Ik vroeg de verpleegkundige wat er gebeurd was. Bleek dat deze man epilepsie heeft en een aanval kreeg toen hij bij het vuur stond. Hij is daardoor in het vuur gevallen. Men denkt hier dat als je iemand aanraakt die een epileptische aanval heeft je bezeten raakt. Hierdoor is de man niet uit het vuur gehaald totdat de aanval over was. Bizar was dit om te horen!
Woensdag was het weer tijd voor de A&E, de spoedeisende hulp dus. Aangezien Lisette het zo gezellig vond bij de oncologie en brandwondenkliniek met mij ging ze ditmaal weer mee haha! Lisette was de gelukkige bij de eerste patiënt aangezien deze een drain moest hebben om vocht uit zijn buik af te tappen. Onder supervisie ging het zelf inbrengen van deze drain vrij soepel. Helaas hadden we een lekkende opvangfles dus de hele vloer lag binnen korte tijd vol met vocht uit de buik van de man. Bij een volgende patiënt mocht ik een lumbaal punctie doen, of wel een prik in de rug tussen de ruggenwervels door om wat vocht af te tappen. Helaas had ik een niet meewerkende patiënt waardoor de punctie mislukte. Ook bij de arts die het probeerde lukte het de eerste 4 keer niet. Erg vervelend voor de patiënt maja dan moet je maar niet tegen stribbelen. Vandaag hebben we afscheid genomen van het ziekenhuis. Een mooie taart hebben we laten maken met de woorden ‘zikomo kwambiri’ ofwel hartelijk dank. Raar idee om hier weg te gaan en misschien wel nooit meer terug te komen. Voor alle medisch studenten die dit lezen en naar het buitenland willen is het ziekenhuis hier zeker een aanrader om coschappen te lopen of onderzoek te doen! Tot in Nkhoma!

Foto's part 2!