vrijdag 19 oktober 2012

Nkhoma!


Nkhoma, wat een prachtig dorpje! Na een flink lange reis kwamen we zaterdag middag aan. We werden hartelijk ontvangen door een Zuid-Afrikaanse mevrouw die aangaf dat we in het verkeerde guesthouse waren. Aah fijn, stonden we daar met de bagage. Maar gelukkig had deze mevrouw wel de sleutels van het guesthouse waar we wel moesten zijn. De bus opnieuw gepakt en daar gingen we weer. We verblijven in het guesthouse van een Nederlandse mevrouw die hier woont samen met haar man (de directeur van het ziekenhuis) en kinderen.
Zondag met de bus op naar Senga Bay. De naam zegt het al, een badplaats gelegen aan Lake Malawi. Lake Malawi is bijna net zo groot als Nederland en lijkt daardoor meer op een zee. Senga Bay volgens de Lonely Planet 2 uur rijden.  Maar uiteraard moeten we in Malawi dit met een factor 2 vermenigvuldigen. Een bus voor 11 personen, wat waren we blij. Helaas is hier ook de factor 2 van toepassing. Joepie mogen we met Malawianen samen in een bus waarbij het woord deodorant niet in hun vocabulaire voorkomt. Gelukkig hadden we een lodge geboekt om van zondag op maandag te overnachten aan het meer. Maandag was het namelijk moederdag wat een nationale feestdag is hier. Bij aankomst bij de lodge bleek dat er maar voor 8 mensen plek was. Heel fijn als je de vorige avond nog gecheckt hebt of we er echt met 11 kunnen slapen. Sophie was vrij duidelijk aan de telefoon dacht ik. ‘We are with eleven ok, with eleven right? Yes is that ok? So eleven ok? That is ten plus one.’ Duidelijker had ik het niet kunnen verwoorden. Blijkt dat ze toch dachten dat Sophie het over 8 mensen had. Na wat onderhandeling kon ook de kamer van de baas van de lodge open gesteld worden en bleek er toch nog een extra kamer voor 1 persoon te zijn. Mooi probleem opgelost! Op naar het strand!!!
Ook al had iedereen ons 100 keer gewaarschuwd dat er schistosomiasis in het water zat, toch zijn we heerlijk gaan zwemmen. Schisto hoe zal menig niet-geneeskundige denken. Schistosomiasis is een parasiet in het water van Lake Malawi wat leverschade aanricht en op den duur een dwarsleasie veroorzaakt. Ze kruipen door de huid naar binnen dus echt voorkomen kan niet helaas (op niet zwemmen na dan). Gelukkig is er iets aan te doen als je het op tijd ontdekt dus de gok werd genomen. Door alle waarschuwingen werd iedereen er een beetje melig van want niet zwemmen bij een temperatuur van ruim 30 graden, zon en een heerlijke zee/meer voor je is te moeilijk voor velen van ons. Dus werd er een lied geschreven over schistosomiasis: ‘schisto in je oor, schisto in je haar, schisto in je onderbroek, ow wat naar. Praziquantel dacht het wel!’ Ofwel iedereen gaat aan een kuur praziquantel in Nederland om de schisto in onze lijfjes uit te roeien. Heerlijk gezwommen en in de avond gegeten in één van de stranttentjes daar. En maandag wachtte wederom zo’n heerlijke dag.
De foto’s zeggen genoeg lijkt me!
De lodge in Nkhoma waar we maandagavond weer moe maar helemaal tevreden terug kwamen is prachtig. We slapen in stenen hutjes met 2 of 4 personen per hut. Alleen onze man heeft natuurlijk weer een privékamer. Hij wordt altijd voorgetrokken ow ow ow. Ik deel nu een kamer met Marloes en we hebben zelfs onze privé badkamer! De hutjes staan verspreid over een terrein met in het midden een enorme keuken en een buitenplaats waar we kunnen ontbijten en relaxen als we weer terug zijn. De Nederlandse mevrouw heeft alles perfect geregeld en we hebben zelfs een kok die elke donderdag pizza komt bakken voor ons. Bovendien gaat deze kok een experiment aan om zelf rijstmeel te maken en daarvan voor Saskia en mij (de coeliakiërs) brood te bakken en een pizza bodem. Wat zou dat fantastisch zijn als het lukt! Ik ben de crackers inmiddels wel beu na 3.5 week en de behoefte aan een boterham en ander normaal eten is groot.
Dinsdag de eerste dag in het ziekenhuis hier. Omdat we in het guesthouse van het ziekenhuis slapen kunnen we elke ochtend lopen. Dus de wekker niet meer om 6.15! De dinsdag bleef bij een kort inleidend praatje en een rondleiding. Wat een prachtig ziekenhuis in vergelijking met Blantyre! Het is wel heel duidelijk dat dit ziekenhuis meer geld heeft. De kamers zijn voor maximaal 8 patiënten en het is brandschoon. De mensen dienen echter wel te betalen voor hun verblijf hier wat een hoop verklaard. Met in het achterhoofd houdend dat de mensen minder dan 380 kwacha per dag verdienen bedenk ik me dat 600 kwacha per nacht in dit ziekenhuis gigantisch veel geld is. Helaas is het ziekenhuis wederom een doolhof dus na 2 minuten wist ik al niet meer waar ik was. Maar goed over 2.5 week weet ik vast de weg. Jammer alleen dat ik dan weer naar Nederland ga.

Woensdagochtend 5.45 en de wekker gaat al! Om 7 uur in de kerk is de afspraak in het streng gelovige missieziekenhuis van Nkhoma. We werden heel hartelijk welkom geheten en de kerkdienst was een beleving op zich. Er werd gezongen, gedanst en gebeden voor de zieken. We werden als groep voorgesteld aan de mensen hier waarop we zoals altijd te horen krijgen ‘You are most welcome’. Heel bijzonder om te zien hoeveel men hier uit het geloof haalt. We zitten hier ook in het CCAP Nkhoma hospital waarbij CCAP staat voor Church of Central African Presbyterian. Wat Presbyterian is weet ik nogsteeds niet precies maar het is een stroming binnen het Christendom in ieder geval. In het ziekenhuis kwam ik erachter dat er een goede oogarts en opticien aanwezig waren. Toevallig was ik in Nederland al op zoek naar een nieuwe bril dus een afspraak om opnieuw mijn ogen te laten testen was snel gemaakt. De opticien was dolgelukkig met weer een nieuwe klant en voor 3000 kwacha was een bril gemaakt (1 euro is 380 kwacha)! En ik was dolblij met mijn bril aangezien ik de mijne in Nederland vergeten was.
Donderdag, al vanaf de ochtend zat ik in spanning. Zou het de kok lukken om een pizza te bakken? Hij deed eerst een experiment tot het bakken van kleine broodjes. Helaas was dit experiment een beetje mislukt maar we hebben er koekjes aan over gehouden, ook prima. Hij gaf al aan dat het moeilijk ging worden want het meel rijst niet. De spanning liep op. Onze kok, Victor, ging weer aan de slag. Wij op naar het ziekenhuis om daar een lecture te krijgen over ondervoeding. Ze hebben zelfs extra voeding voor ondervoede kinderen. Mijn nutridrink is er niks bij. Ze maken een soort pindakaas die vloeibaarder is dan normaal en daar voegen ze dan nog extra veel calorieën en andere voedingsmiddelen aan toe. De arme kids van maar 10 kilo krijgen 4 van deze pakjes aan 500 calorieën per dag! En ik al klagen over 2 nutridrinkjes per dag van 300 calorieën per stuk…
Eind van de middag zijn we terug en Victor is druk in de weer. Ik ga een kijkje nemen en volgens mij heeft het hele dorp kunnen horen dat mijn pizza was gelukt! En hij was heerlijk. Victor was er ook zichtbaar blij mee dat zowel Saskia als ik uitermate tevreden waren met onze pizza.










Nog 2 dagen en dan gaan we voor 3 nachten naar de bevolking. We gaan allemaal opgesplitst in groepjes naar verschillende health centers en daar aan de slag. We gaan met iemand van het personeel naar huis en slapen daar dus. Ik vind het doodeng, vooral vanwege het voedsel. Het is zo’n gedoe om telkens weer uit te leggen wat je niet mag. En dan is het nog maar de vraag of het goed gaat. De mensen begrijpen het hier niet en zien niet in hoe belangrijk het is. Als dat maar goed gaat!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten