Weekend! Alweer een week voorbij. En dit keer zit het erop
in Blantyre. Morgen vertrekken we per bus naar Nkhoma, ongeveer 4 uur hier
vandaan. Vanavond dus de laatste nacht in onze lodge. Uit eten staat nog op de
planning en mogelijk met zijn allen een drankje doen in de stad. Nadeel is wel
dat de bus naar Nkhoma om 7 uur vertrekt morgenvroeg dus echt stappen zit er
niet in.
De afgelopen week heb ik weer mee mogen lopen, dit maal naast de oncologie zoals eerder beschreven ook op de brandwondenkliniek en op de A&E. De brandwondenkliniek, welke ik samen met Lisette afgelopen dinsdag bezocht, was shockerend. Ik heb nog nooit zoveel verbrande mensen met de meest afschuwelijke brandwonden gezien. Heel veel kleine kinderen die in het vuur waren gevallen of hete pap over zich heen hadden gekregen. Heel sneu om te zien. Één kind had een bloedtransfusie nodig. De arts vertelde de vader dat het kind pas een bloedtransfusie kreeg als de vader bloed zou geven in ruil voor het bloed dat het kind zou krijgen. Ik keek hem niet begrijpend aan, misschien had ik hem verkeerd verstaan. Af en toe is het nogal moeilijk om Engels en de lokale taal Chichewa uit elkaar te houden… Hij legt het me uit, helaas had ik het toch goed begrepen. Het ‘voor wat hoort wat principe’ geldt blijkbaar hier. Het meest indrukwekkende was wel de meneer die compleet verbrand was over zijn hele lijf. Ik vroeg de verpleegkundige wat er gebeurd was. Bleek dat deze man epilepsie heeft en een aanval kreeg toen hij bij het vuur stond. Hij is daardoor in het vuur gevallen. Men denkt hier dat als je iemand aanraakt die een epileptische aanval heeft je bezeten raakt. Hierdoor is de man niet uit het vuur gehaald totdat de aanval over was. Bizar was dit om te horen!
Woensdag was het weer tijd voor de A&E, de spoedeisende hulp dus. Aangezien Lisette het zo gezellig vond bij de oncologie en brandwondenkliniek met mij ging ze ditmaal weer mee haha! Lisette was de gelukkige bij de eerste patiënt aangezien deze een drain moest hebben om vocht uit zijn buik af te tappen. Onder supervisie ging het zelf inbrengen van deze drain vrij soepel. Helaas hadden we een lekkende opvangfles dus de hele vloer lag binnen korte tijd vol met vocht uit de buik van de man. Bij een volgende patiënt mocht ik een lumbaal punctie doen, of wel een prik in de rug tussen de ruggenwervels door om wat vocht af te tappen. Helaas had ik een niet meewerkende patiënt waardoor de punctie mislukte. Ook bij de arts die het probeerde lukte het de eerste 4 keer niet. Erg vervelend voor de patiënt maja dan moet je maar niet tegen stribbelen. Vandaag hebben we afscheid genomen van het ziekenhuis. Een mooie taart hebben we laten maken met de woorden ‘zikomo kwambiri’ ofwel hartelijk dank. Raar idee om hier weg te gaan en misschien wel nooit meer terug te komen. Voor alle medisch studenten die dit lezen en naar het buitenland willen is het ziekenhuis hier zeker een aanrader om coschappen te lopen of onderzoek te doen! Tot in Nkhoma!
De afgelopen week heb ik weer mee mogen lopen, dit maal naast de oncologie zoals eerder beschreven ook op de brandwondenkliniek en op de A&E. De brandwondenkliniek, welke ik samen met Lisette afgelopen dinsdag bezocht, was shockerend. Ik heb nog nooit zoveel verbrande mensen met de meest afschuwelijke brandwonden gezien. Heel veel kleine kinderen die in het vuur waren gevallen of hete pap over zich heen hadden gekregen. Heel sneu om te zien. Één kind had een bloedtransfusie nodig. De arts vertelde de vader dat het kind pas een bloedtransfusie kreeg als de vader bloed zou geven in ruil voor het bloed dat het kind zou krijgen. Ik keek hem niet begrijpend aan, misschien had ik hem verkeerd verstaan. Af en toe is het nogal moeilijk om Engels en de lokale taal Chichewa uit elkaar te houden… Hij legt het me uit, helaas had ik het toch goed begrepen. Het ‘voor wat hoort wat principe’ geldt blijkbaar hier. Het meest indrukwekkende was wel de meneer die compleet verbrand was over zijn hele lijf. Ik vroeg de verpleegkundige wat er gebeurd was. Bleek dat deze man epilepsie heeft en een aanval kreeg toen hij bij het vuur stond. Hij is daardoor in het vuur gevallen. Men denkt hier dat als je iemand aanraakt die een epileptische aanval heeft je bezeten raakt. Hierdoor is de man niet uit het vuur gehaald totdat de aanval over was. Bizar was dit om te horen!
Woensdag was het weer tijd voor de A&E, de spoedeisende hulp dus. Aangezien Lisette het zo gezellig vond bij de oncologie en brandwondenkliniek met mij ging ze ditmaal weer mee haha! Lisette was de gelukkige bij de eerste patiënt aangezien deze een drain moest hebben om vocht uit zijn buik af te tappen. Onder supervisie ging het zelf inbrengen van deze drain vrij soepel. Helaas hadden we een lekkende opvangfles dus de hele vloer lag binnen korte tijd vol met vocht uit de buik van de man. Bij een volgende patiënt mocht ik een lumbaal punctie doen, of wel een prik in de rug tussen de ruggenwervels door om wat vocht af te tappen. Helaas had ik een niet meewerkende patiënt waardoor de punctie mislukte. Ook bij de arts die het probeerde lukte het de eerste 4 keer niet. Erg vervelend voor de patiënt maja dan moet je maar niet tegen stribbelen. Vandaag hebben we afscheid genomen van het ziekenhuis. Een mooie taart hebben we laten maken met de woorden ‘zikomo kwambiri’ ofwel hartelijk dank. Raar idee om hier weg te gaan en misschien wel nooit meer terug te komen. Voor alle medisch studenten die dit lezen en naar het buitenland willen is het ziekenhuis hier zeker een aanrader om coschappen te lopen of onderzoek te doen! Tot in Nkhoma!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten