MALAWI part 2!

Inmiddels alweer 4 dagen hier! Wat gaat de tijd snel, de uren in het ziekenhuis vliegen voorbij als je een leuke arts hebt waarmee je mee mag lopen. En wat gaat de tijd langzaam als de arts niet zit te wachten op nieuwsgierige studenten. Geluk hebben dus. En dat had ik vandaag!

Uiteraard begint de dag, zoals altijd, met de hand-over. De overdracht van ingewikkelde, nieuwe, patiënten komt aan bod of er wordt iets gepresenteerd waar men alert op moet zijn. Altijd een erg leuke start van de dag. Daarna werd iedereen in groepjes van 2 opgesplitst en was het tijd voor de ward rounds, ofwel de artsenvisite zoals we die in Nederland kennen. Stephanie en ik waren de gelukkige 2 die mee mochten lopen met een ‘student-vriendelijke-arts’. Wat een ziektes hebben de mensen hier zeg, vele waarvan ik ooit gehoord heb, weet wat het is maar nog nooit in het echt gezien heb. Één van de eerste patiënten, 15 jaar oud meisje, had al op 5-jarige leeftijd cerebrale malaria gehad. Malaria in de hersenen dus. Hierdoor kon ze niet meer praten en was ze erg laag qua cognities. Nu lag ze in het ziekenhuis met een nieuwe verdenking malaria en tuberculose door het hele lichaam verspreid. Om het heel hard te zeggen lijkt het een kansloos geval. Bizar om te zien! Tijdens het onderzoek van dit meisje werden we op onze schouders getikt. Of we even konden kijken bij de dame achter in de hoek. De verpleegkundige dacht dat ze zojuist overleden was. En ja dat was helaas het geval. Wat volgde was een gigantisch kabaal. Geschreeuw, gekrijs, gegil. Ik dacht er wordt iemand vermoord, zo hard was het. Ik keek geshockt Stephanie en onze arts aan. Bleek dat dit de manier van rouwen is hier. Openlijk kei maar dan ook kei hard brullen. Ik schrok me kapot!

Dan loop je verder over de ward alsof er niets is gebeurd en dan… Begint het geschreeuw opnieuw. Met opgetrokken wenkbrauw kijk ik naar de arts, ‘yes another one’ is het enige wat ze zegt. ‘No, no, no, that’s not true’ zeg ik nog hoopvol en ongelovig maar aan het knikje zie ik het al. De tweede in 2 uur is overleden. Ok, en verder gaan we, niet te veel stilstaan bij de zaken is het advies anders wordt je gek van alle doden die hier vallen. Nou dan doen we dat maar. Volgende patiënt, jonge vrouw eind 20 spreekt niet meer sinds 2 weken. Waarom? Niemand weet het. Lichamelijke oorzaken zijn uitgesloten. Vreemde is, als je haar een vraag stelt schrijft ze het antwoord op, ze praat niet. Medicatie neemt ze niet, wil ze niet. Het plan van één van de artsen, misschien is ze schizofreen, laten we haar een stroomschok geven. Ik sta perplex, wat zijn dit voor vreemde ideeën. Nou het zou de schizofrenie oplossen aldus de dokter. Uhh juist ja, met een stroomschok los je dit op, mijn wenkbrauw stijgt weer. Lijkt mij geen goed idee. Gelukkig is de eindconclusie dat deze jonge vrouw naar een psychiatrische inrichting wordt gebracht waar ze antipsychotica zal krijgen (mijn idee! antipsychotica yeah!). Heeft die vorige studie van me toch zeker nut gehad. Nadat Stephanie en ik letterlijk bijna flauwvielen van de honger was het eindelijk lunchtijd. Na 6.5 uur geen eten meer gezien te hebben was dat hard nodig. Hoe doen die artsen dat hier? Zo lang niet eten en staan en concentreren? Het blijft een vraag voor mij en ieder ander. Na de lunch en een lecture over HIV en neurologie is het tijd voor de ‘A and E’ ofwel accident and emergency, spoedeiseinde hulp dus. Een onvergetelijke ervaring! De beste in mijn ziekenhuisleven tot nu toe kan ik wel zeggen!

Samen met Saskia liep ik mee met Rob, een arts uit Amerika. Wat een fantastische kerel! Hij is tot nu toe de meest ‘student-vriendelijke-arts’ die ik gezien heb. Patiënt 1 heeft om vrij onverklaarbare redenen een goed diepe hoofdwond. Na lang doorvragen blijkt hij met een steen tegen zijn hoofd te zijn geslagen. En wat zegt Rob ‘could you stitch his wound’. ‘Uhm sorry???’, Saskia en ik kijken hem verbaasd aan. ‘Never done that? No problem, I’ll learn you’ is het antwoord. Uh ok, nu zijn we nog verbaasder. Onze temperatuur en hartslag gaat flink omhoog als Rob ons dirigeert handschoenen aan te doen. Hij doet het 1 keer voor en dan mogen we het zelf doen. Hij checkt of ik de eerste hechting goed doe, wat gelukkig zo is, en zegt dan dat we de rest maar even af moeten maken zodat hij iemand anders kan helpen. Uh juist ja, die hartslag van 160 gaat nu de 200 raken van ons beiden. En alsof het nog niet warm genoeg is in Malawi breekt het zweet dan toch echt aan alle kanten uit. Gelukkig is de patiënt goed verdoofd en wat in ons voordeel werkt is dat de klap zo hard was dat meneer in slaap is gevallen. Voor nu even fijn, voor de uitkomst van zijn hoofd wat minder, zal wel een goede hersenschudding zijn (aldus Rob). Voordat Rob ons alleen aan de slag laat draait hij zich nog 1 keer om met de mededeling, als je je prikt aan een naald word ik woest op je. Hij geeft met een dikke glimlach op zijn gezicht een knikje, draait zich om en laat ons alleen aan de slag gaan. Met zeer veel precisie hebben we de wond netjes kunnen hechten en Robs goedkeuring gekregen. Pfoe, taak 1 volbracht. Alles gedaan onder verantwoordelijkheid van Rob moet ik erbij zeggen anders gaan medestudenten die dit lezen stuiteren aangezien hechten natuurlijk niet zomaar mag. Maar onder supervisie en verantwoordelijkheid van de arts mogen we de wat kleinere medische handelingen uitvoeren. Wat zal het volgende worden vragen we ons af.  We lopen terug de gang op en ow nee he patiënt nummer 3 van vandaag is overleden. Ditmaal een eigen schuld dikke bult verhaal, kan ik (heel hard maja) geen medelijden mee hebben. Patiënt weigert al jaren haar aids-medicatie te nemen en overlijdt nu aan een longontsteking. Dan had je je (gratis!) aids-medicatie maar moeten nemen denk ik dan.

Terug gekomen bij een eerdere patiënt blijkt zijn infuus te zijn gesneuveld. Waarom is de vraag. Mwah meneer was het gewoon zat. Is dat even pech hebben voor meneer want nu gaat dokter in spe Deniece even op je ‘experimenteren’ met het prikken van een nieuw infuus. Uiteraard onder supervisie van Rob prik ik mijn eerste infuusnaald. Fijne is dan wel dat Rob geen handschoenen aan heeft gedaan en de patiënt HIV positief is dus niet kan ingrijpen mocht ik iets fout doen. Maja wat kun je nu echt heel fout doen. In één keer goed, yeah! Makkelijker dan ik dacht zo’n infuus prikken. Leuke is wel dat ze hier de arm van de patiënt niet afknellen met zo’n mooie groene band zoals wij in Nederland doen maar gewoon een handschoen strak om de arm knopen. Wat een dag was dit, uitputtend maar zo veel meegemaakt en geleerd. En dan kom je terug in je lodge, powercut, heel fijn. Geen stroom, geen internet, gewoon niks. Ach ja, dit kennen we. Het leven in Malawi begint te wennen. 

De foto's komen morgen! Anders is mijn internetkaart leeg, dus die ga ik uploaden als ik in een goede wifizone ben!

MALAWI part 1!!

Nou de eerste 2 nachten in Malawi zitten erop. De vlucht ging goed, op het stuk van Brussel naar Ethiopië zelfs samen met Lisette een stoel bij de nooduitgang kunnen claimen, beenruimte!! Helaas moesten we in Ethiopië lang wachten, de vlucht was 3 uur vertraagd. Gelukkig hadden we in Lilongwe een gat van 3 uur voordat onze bus naar Blantyre vertrok. In de avond om 10 uur waren we dan eindelijk in Blantyre na 32 uur reizen! De Kabula lodge waarin we verblijven is prachtig. We verblijven in 1-, 2- en 3-persoons kamers en hebben een grote keuken en 2 douches voor ons 11. Het ziet er goed uit alleen aan de insecten mogen ze wel iets doen. Maja dat gaat nu eenmaal niet, even accepteren dat ik in Afrika ben. Nieuw continent, nieuwe mensen, nieuwe beestjes. Mensen die je ‘azunku’ noemen, ofwel Engels sprekende bleekscheet. Tja ik zal het maar als compliment opvatten. Maandag werden we om 2 uur verwacht in het Queen Elizabeth Central Hospital wat ongeveer 15 minuten van onze lodge vandaan ligt. We zijn met taxi’s hier naartoe gegaan waarbij mijn taxi het voor elkaar kreeg direct iemand aan te rijden. Het is dus toch waar wat onze docent zei, het aantal verkeersdoden in Malawi is hoog. Echter moet ik erbij zeggen, deze persoon is met de schrik vrij gekomen (en misschien een flinke blauwe plek)! De rondleiding was lang en het ziekenhuis blijft ook hierna nogsteeds een doolhof. De mensen liggen bijna opgestapeld in de zalen, zelfs de aller zieksten. Terug in de lodge werden we verrast met een lekker maaltijd, zelfs gluten- en lactosevrij! Vroeg naar bed want de volgende dag werden we om 8 uur verwacht bij de overdracht. Hierbij worden ingewikkelde patiënten besproken en nieuwe patiënten die zijn binnen gekomen. Twee lectures volgden door een Nederlandse arts en een arts uit Amerika. Helaas hebben de medisch studenten van hier vakantie waardoor er speciale dingen die voor hen georganiseerd worden dus niet doorgaan en wij dus niet kunnen deelnemen. Om 2 uur was het tijd om mee te lopen in de diabetes kliniek, samen met Lisette en Thijmen. We moeten een opdracht maken over Non Communicable Diseases wat eigenlijk grofweg betekent alle niet-infectieziekten die hier voorkomen. Diabetes is hier dus één van. Een mooie gelegenheid om een kijkje te nemen hoe dat hier in zijn werk gaat. Een bijzondere ervaring is misschien het juiste woord, of kan ik beter het woord bizar gebruiken? De meeste diabetici gebruiken metformine, helaas was dat ‘out of stock’ ofwel gewoon niet aanwezig. Wanneer het wel weer aanwezig was, niemand kon deze vraag beantwoorden. Dan moet er dus een andere oplossing gezocht worden wat medicijnexperimentjes oplevert, tja je moet wat. Beetje meer van dit en beetje minder van dat is het idee, in de hoop dat dit dan toch goed gaat. Om 5 uur terug naar de lodge na een lange dag in het ziekenhuis. En dan wil je een stukje op je blog typen en dan valt de stroom weg dus werkt ook de wifi niet meer. Een ‘powercut’ noemen ze dat hier, ofwel de stroom wordt af en toe tijdelijk afgesloten. Nou, dan maar eerst even koken en eten. Oh nee, we hebben een elektrisch fornuis, handig dit. Ruim 2 uur was de stroom eruit en hebben we overleefd met chips en zaklampen. Fijn als je weet dat er gigantische spinnen en kakkerlakken rondlopen, die je dus niet meer ziet maar alleen zou kunnen voelen als ze ergens zitten waar je niet wilt dat ze komen… Morgen weer een dag met nu een rondje op de long kliniek waar de patiënten waarschijnlijk weer bijna opgestapeld zitten te wachten tot ze naar de dokter mogen. Het ziekenhuisleven als patiënt is hier toch wel anders dan in Nederland! 

Laatste bericht voor Malawi

Afgelopen woensdag nog een scopie gehad, ijzertransfusie en een bezoekje aan de diëtist. Ik heb een bijna dagvullend programma! Nu heb ik 5 dagen mijn dieet gevolgd, me helemaal vol zitten duwen met eten zodat ik met genoeg marge in gewicht naar Malawi kan. De diëtist was echter niet zo blij met me. Ik had het gepresteerd om 1.4 kilo af te vallen in 5 dagen! Nou daar stond ik zelf ook even van te kijken. Menig persoon wat wil afvallen lukt dit nog niet eens. Had ik toch maar meerdere bussen Pringles dan 1 gegeten dacht ik in mezelf. Hoe is het mogelijk vroegen we ons beide af. Blijkbaar neem ik nog minder voeding op dan verwacht. Wat dus betekent dat ik nu niet 1 nutridrink per dag moet drinken maar 2 aangezien ik door mijn marge heen zit. Ik had 0.9 kilo marge, maar als daar 1.4 vanaf gaat hoef ik niemand uit te leggen dat dit wat te veel is. En als ik in Nederland mijn gewicht al niet in stand weet te houden, dan in Malawi al helemaal niet aldus de diëtist. Zo gezegd zo gedaan. Een dag later stonden daar 86 nutridrinkjes voor mijn deur. Slik, hoe krijg ik dit in mijn koffer... Maar nu... De laatste dag voor ik weg ga, nog 1 keer naar het ziekenhuis, nog 1 keer een ijzertransfusie en dan is het klaar. Voor nu althans, over 6 weken mag ik er waarschijnlijk weer aangeloven. Maar... Dat is voor later. Nog even speelt door mijn hoofd, wat als? Wat als de uitslag van mijn scopie van afgelopen woensdag niet goed is. Nee dat is niet zo zeg ik tegen mezelf. Over een kleine 2 weken moet ik de uitslag per mail binnen hebben. Dan zien we wel verder! Alle onderzoeken zijn voorbij, de ijzertransfusies zitten erin, de spuiten in de koffer, honderden pillen zijn ingepakt, 18 kilo nutridrink in de koffer, 5 kilo eten ingepakt. Klaar voor vertrek! Wauw wat komt het dichtbij. Over 24 uur zit ik in het vliegtuig, Nederland zeer ver achter me latende. Wat prachtig! Een grote glimlach tovert zich bij deze gedachte op mijn gezicht. Het avontuur gaat beginnen!

Mijn laatste 'Venofer' ofwel ijzertransfusie!

Een hele koffer vol nutridrink en eten gaat mee op reis!

Ik word weer vol getankt!

Zoals op facebook al te lezen viel, ik ga zeker naar Malawi! Met 130 ijzerpillen, 6 vitamine B12 spuiten en 2 antibioticakuren extra op zak kan ik gaan. Nu nog wat vitaminepillen en probiotica inslaan en dan is de medische box compleet. Gisteren naar de diëtiste geweest die geholpen heeft met het opstellen van een gluten- en lactosevrij dieet. Wat een gedoe is dat zeg! En over de kosten van speciale voeding zal ik maar niet beginnen, anders heb ik straks ook nog bloeddrukverlagers nodig haha. Gelukkig kreeg ik te horen dat mijn gewicht net op de acceptabele grens ligt. Echter mag ik niet meer dan 0.9 kilo in gewicht verliezen dus krijg ik een berg aan Nutridrink (flesjes drinkvoeding met enorm veel calorieën en alle benodigde vitaminen, mineralen etc ook wel bekend als astronautenvoeding) mee naar Malawi. Alleen de vliegtuigmaatschappij even overtuigen dat ik niet 100ml aan vloeistoffen mee neem maar bijna 6000ml wordt nog een leuke klus. Zojuist ook de extra shot aan ijzer gehad, even die voorraad weer laten bijvullen voordat ik naar Malawi ga. Ik heb bijna het gevoel dat ik een auto ben die weer vol getankt moet worden. Beetje nieuwe brandstof en hij kan weer. Gelukkig werd ik bijgestaan door Marloes, een mede Malawi reizigster, waardoor we direct onze paklijst even konden maken. De voorbereidingen zijn dus in volle gang!

De toekomst? Hoe?

Zo, lange tijd niks geschreven op mijn blog. Het modellenleven is wel zo'n beetje afgesloten. Het echte leven als geneeskunde student is al enige tijd geleden begonnen. Na twee jaar al mijn puntjes binnen te hebben gehaald staat er dan nu een reis voor de deur met 10 andere geneeskunde studenten. 22 september, al over 11 dagen, dan ga ik naar Malawi! Even lijkt het echter mis te gaan... Al lange tijd last van mijn longen, een tripje ambulance naar het ziekenhuis verder en dus toch maar even naar de longarts. Die wil een erfelijke afwijking, CF ofwel cystic fibrosis ofwel taaislijmziekte, uitsluiten. Even naar de internist om onderzoek naar mijn pancreas, alvleesklier voor de niet geneeskundigen onder ons, te doen. Op basis daarvan kan de verdenking op CF harder worden of minder waarschijnlijk. Gisteren de uitslag gekregen wat een vreemde wending aan het verhaal geeft. 'Pancreas in orde' zegt de arts, dus ik spring al bijna een gat in de lucht. 'Nee nee rustig aan' zegt de arts, 'je bent ernstig ziek'. Ik kijk haar schaapachtig aan en denk wat bedoeld ze nu? 'Mijn pancreas is toch in orde?' denk ik hardop. Dat klopt, mijn pancreas is in orde, mijn darmen niet. Dan krijg je te horen dat je een anti-TTG hebt van 46,2 en dat je anti-endomysium positief is, en dan ben je ineens niet meer zo blij dat je geneeskunde studeert. Dan is de diagnose zeker en kan ik hem zelf stellen, coeliakie. Coeliakie in flink extreme mate op dit moment. Coeliakie, een auto-immuunziekte waarbij mijn afweersysteem mijn darmen als groot gevaar ziet en het continu aanvalt. Ik val stil en denk: Doe even normaal! Waarom val ik mezelf aan? Dit is belachelijk. Ik raak lichtelijk in paniek, wat kan ik hieraan doen. Niks kan ik hieraan doen. De arts vraagt 'dringt het tot u door?'. Nou nee eigenlijk niet denk ik. 'U bent chronisch ziek, u wordt niet meer beter en zal levenslang onder behandeling blijven'. En dan dringt het door, mijn leven gaat drastisch veranderen. Ok nadat het enigszins is bezonken gaat het gesprek verder. Ik heb niet alleen coeliakie, nee ook een lactoseintolerantie. En wat houdt het samen dus in, nooit meer gluten, nooit meer lactose. Ofwel geen melkproducten meer en geen brood, pasta, koekjes, muesli enz. Wat blijft er over? Maar we zijn nog niet klaar. Alsof het nog niet genoeg is en ik nog niet genoeg in shock toestand ben gebracht verteld de arts me doodleuk dat mijn ijzervoorraad op is doordat mijn darmen vrijwel geen voeding meer opnemen. Naja dan slik ik toch een pilletje opper ik. Maja domme reactie, als mijn lichaam geen voeding opneemt dan ook geen pilletjes. Uh ja wat dan... Dat wordt 3 keer aan een ijzerinfuus om me weer op te peppen. Zonder ijzer valt niet te leven, dus dat moet dan maar. De afspraken worden gelijk gemaakt en in 1.5 week tijd mag ik 3 keer 3 uur aan een infuus gaan liggen. Ok is het nu klaar dokter? Nee we zijn er nog niet. Ook mijn vitamine B12 is op. Uh ja wat moet ik daarmee dan vraag ik me af. Nou deze oplossing is redelijk simpel. Zelf leren spuiten. Dus vandaag mijn eerste cursus "hoe spuit ik mezelf B12 in" gehad. De theorie is simpel, de spuit zelf zetten is alleen iets enger dan ik gedacht had. Nog 3 keer moet ik terug komen om te laten zien dat ik het kan en dan krijg ik de spuiten zelf mee. In Malawi zal ik ook zelf moeten spuiten namelijk. Als ik nog kan gaan... Ok dit is slecht nieuws ik ga er tegenaan zeg ik tegen de arts. Maar dan blijk ik nog niet klaar te zijn. De kans op een maligne lymfoom is nog niet uitgesloten. De kans op een maligne lymfoom, voor de niet geneeskundigen gewoon simpelweg kanker, bij coeliakie is verhoogt. En met mijn anti-TTG waarde is de kans op een lymfoom sterk vergroot. Dus er wordt nog een scopie ingepland waarbij ze met een slang via mijn mond naar mijn maag en duodenum (twaalfvingerige darm) gaan kijken en biopten (hapjes) gaan nemen uit mijn darmwand. Inmiddels met stomheid geslagen dringt dit niet meer tot me door. Dus compleet in shock toestand ga je dan naar huis. Er gaan honderden gedachten door mijn hoofd. Wat mag ik nog eten? Geen melkproducten en geen gluten, hoe ga ik dat doen? Hoe zit dat met mijn ijzer? De ijzerinfusen zijn niet ongevaarlijk. Maar wat nu als dit fout gaat? Een andere oplossing voor het toedienen van ijzer is er niet. En die spuiten B12 moet ik die mijn hele leven zetten? Waarschijnlijk wel. En een lymfoom, daar denk ik nog maar even niet over na, de kans is klein. En Malawi, mag ik daar nog wel naartoe? Is dat niet te gevaarlijk nu in deze zwakke lichamelijk toestand? Ik zie er gezond uit maar blijk dus van binnen gewoon gesloopt te zijn door mijn eigen afweersysteem, mijn eigen lichaam. Mijn lichaam valt mijn eigen lichaam aan!