MALAWI part 2!

Inmiddels alweer 4 dagen hier! Wat gaat de tijd snel, de uren in het ziekenhuis vliegen voorbij als je een leuke arts hebt waarmee je mee mag lopen. En wat gaat de tijd langzaam als de arts niet zit te wachten op nieuwsgierige studenten. Geluk hebben dus. En dat had ik vandaag!

Uiteraard begint de dag, zoals altijd, met de hand-over. De overdracht van ingewikkelde, nieuwe, patiënten komt aan bod of er wordt iets gepresenteerd waar men alert op moet zijn. Altijd een erg leuke start van de dag. Daarna werd iedereen in groepjes van 2 opgesplitst en was het tijd voor de ward rounds, ofwel de artsenvisite zoals we die in Nederland kennen. Stephanie en ik waren de gelukkige 2 die mee mochten lopen met een ‘student-vriendelijke-arts’. Wat een ziektes hebben de mensen hier zeg, vele waarvan ik ooit gehoord heb, weet wat het is maar nog nooit in het echt gezien heb. Één van de eerste patiënten, 15 jaar oud meisje, had al op 5-jarige leeftijd cerebrale malaria gehad. Malaria in de hersenen dus. Hierdoor kon ze niet meer praten en was ze erg laag qua cognities. Nu lag ze in het ziekenhuis met een nieuwe verdenking malaria en tuberculose door het hele lichaam verspreid. Om het heel hard te zeggen lijkt het een kansloos geval. Bizar om te zien! Tijdens het onderzoek van dit meisje werden we op onze schouders getikt. Of we even konden kijken bij de dame achter in de hoek. De verpleegkundige dacht dat ze zojuist overleden was. En ja dat was helaas het geval. Wat volgde was een gigantisch kabaal. Geschreeuw, gekrijs, gegil. Ik dacht er wordt iemand vermoord, zo hard was het. Ik keek geshockt Stephanie en onze arts aan. Bleek dat dit de manier van rouwen is hier. Openlijk kei maar dan ook kei hard brullen. Ik schrok me kapot!

Dan loop je verder over de ward alsof er niets is gebeurd en dan… Begint het geschreeuw opnieuw. Met opgetrokken wenkbrauw kijk ik naar de arts, ‘yes another one’ is het enige wat ze zegt. ‘No, no, no, that’s not true’ zeg ik nog hoopvol en ongelovig maar aan het knikje zie ik het al. De tweede in 2 uur is overleden. Ok, en verder gaan we, niet te veel stilstaan bij de zaken is het advies anders wordt je gek van alle doden die hier vallen. Nou dan doen we dat maar. Volgende patiënt, jonge vrouw eind 20 spreekt niet meer sinds 2 weken. Waarom? Niemand weet het. Lichamelijke oorzaken zijn uitgesloten. Vreemde is, als je haar een vraag stelt schrijft ze het antwoord op, ze praat niet. Medicatie neemt ze niet, wil ze niet. Het plan van één van de artsen, misschien is ze schizofreen, laten we haar een stroomschok geven. Ik sta perplex, wat zijn dit voor vreemde ideeën. Nou het zou de schizofrenie oplossen aldus de dokter. Uhh juist ja, met een stroomschok los je dit op, mijn wenkbrauw stijgt weer. Lijkt mij geen goed idee. Gelukkig is de eindconclusie dat deze jonge vrouw naar een psychiatrische inrichting wordt gebracht waar ze antipsychotica zal krijgen (mijn idee! antipsychotica yeah!). Heeft die vorige studie van me toch zeker nut gehad. Nadat Stephanie en ik letterlijk bijna flauwvielen van de honger was het eindelijk lunchtijd. Na 6.5 uur geen eten meer gezien te hebben was dat hard nodig. Hoe doen die artsen dat hier? Zo lang niet eten en staan en concentreren? Het blijft een vraag voor mij en ieder ander. Na de lunch en een lecture over HIV en neurologie is het tijd voor de ‘A and E’ ofwel accident and emergency, spoedeiseinde hulp dus. Een onvergetelijke ervaring! De beste in mijn ziekenhuisleven tot nu toe kan ik wel zeggen!

Samen met Saskia liep ik mee met Rob, een arts uit Amerika. Wat een fantastische kerel! Hij is tot nu toe de meest ‘student-vriendelijke-arts’ die ik gezien heb. Patiënt 1 heeft om vrij onverklaarbare redenen een goed diepe hoofdwond. Na lang doorvragen blijkt hij met een steen tegen zijn hoofd te zijn geslagen. En wat zegt Rob ‘could you stitch his wound’. ‘Uhm sorry???’, Saskia en ik kijken hem verbaasd aan. ‘Never done that? No problem, I’ll learn you’ is het antwoord. Uh ok, nu zijn we nog verbaasder. Onze temperatuur en hartslag gaat flink omhoog als Rob ons dirigeert handschoenen aan te doen. Hij doet het 1 keer voor en dan mogen we het zelf doen. Hij checkt of ik de eerste hechting goed doe, wat gelukkig zo is, en zegt dan dat we de rest maar even af moeten maken zodat hij iemand anders kan helpen. Uh juist ja, die hartslag van 160 gaat nu de 200 raken van ons beiden. En alsof het nog niet warm genoeg is in Malawi breekt het zweet dan toch echt aan alle kanten uit. Gelukkig is de patiënt goed verdoofd en wat in ons voordeel werkt is dat de klap zo hard was dat meneer in slaap is gevallen. Voor nu even fijn, voor de uitkomst van zijn hoofd wat minder, zal wel een goede hersenschudding zijn (aldus Rob). Voordat Rob ons alleen aan de slag laat draait hij zich nog 1 keer om met de mededeling, als je je prikt aan een naald word ik woest op je. Hij geeft met een dikke glimlach op zijn gezicht een knikje, draait zich om en laat ons alleen aan de slag gaan. Met zeer veel precisie hebben we de wond netjes kunnen hechten en Robs goedkeuring gekregen. Pfoe, taak 1 volbracht. Alles gedaan onder verantwoordelijkheid van Rob moet ik erbij zeggen anders gaan medestudenten die dit lezen stuiteren aangezien hechten natuurlijk niet zomaar mag. Maar onder supervisie en verantwoordelijkheid van de arts mogen we de wat kleinere medische handelingen uitvoeren. Wat zal het volgende worden vragen we ons af.  We lopen terug de gang op en ow nee he patiënt nummer 3 van vandaag is overleden. Ditmaal een eigen schuld dikke bult verhaal, kan ik (heel hard maja) geen medelijden mee hebben. Patiënt weigert al jaren haar aids-medicatie te nemen en overlijdt nu aan een longontsteking. Dan had je je (gratis!) aids-medicatie maar moeten nemen denk ik dan.

Terug gekomen bij een eerdere patiënt blijkt zijn infuus te zijn gesneuveld. Waarom is de vraag. Mwah meneer was het gewoon zat. Is dat even pech hebben voor meneer want nu gaat dokter in spe Deniece even op je ‘experimenteren’ met het prikken van een nieuw infuus. Uiteraard onder supervisie van Rob prik ik mijn eerste infuusnaald. Fijne is dan wel dat Rob geen handschoenen aan heeft gedaan en de patiënt HIV positief is dus niet kan ingrijpen mocht ik iets fout doen. Maja wat kun je nu echt heel fout doen. In één keer goed, yeah! Makkelijker dan ik dacht zo’n infuus prikken. Leuke is wel dat ze hier de arm van de patiënt niet afknellen met zo’n mooie groene band zoals wij in Nederland doen maar gewoon een handschoen strak om de arm knopen. Wat een dag was dit, uitputtend maar zo veel meegemaakt en geleerd. En dan kom je terug in je lodge, powercut, heel fijn. Geen stroom, geen internet, gewoon niks. Ach ja, dit kennen we. Het leven in Malawi begint te wennen. 

De foto's komen morgen! Anders is mijn internetkaart leeg, dus die ga ik uploaden als ik in een goede wifizone ben!