Al een tijdje niet meer geschreven op mijn blog. Het is
werkelijk waar ook zo enorm druk. Als je elke dag om 6.15 op moet (ja echt
waar!) en dan van 8 tot 5 aan het werk bent in het ziekenhuis dan ben je wel
kapot na het eind van de dag. Dan moeten er om 5 uur nog boodschappen gedaan
worden en gekookt, dus eer dat je tijd hebt om iets te doen is het al half 9
zoals nu het geval is. Maar gezien het feit dat het al begint de schemeren om 5
uur en het donker is om 6 heb je het gevoel dat je naar bed moet omdat het dan
al 2.5 uur donker is. Maar goed, samenvattend: in de avond ben ik zo kapot dat
ik soms echt niet meer de puf heb om te typen voor mijn blog. Zoals een dag als
afgelopen vrijdag. Eerst de dermatologie kliniek wat mijns inziens een beetje
saai was. Helaas hebben deze lieve mensen hier bijna allemaal hetzelfde
huidprobleem, schimmel. Leuk om 1 keer te zien of 2 keer of misschien zelfs 3
keer maar na 5 keer begon ik me te vervelen. Maar goed, wat daarna volgde was
de OK, ja de operatiekamer. Was me dat een bijzondere ervaring! Steriel pakje
aan, steriele schoentjes aan om vervolgens een oh zo niet steriele OK te
betreden. De OK’s zijn in een lange gang tegenover elkaar en overal staat de
deur open! Ja dat was me even schrikken, je kunt in en uit lopen waar je maar
wilt. Dus operatie 1 die ik binnen liep vond ik al saai na 5 minuten. Dus maar
weer eruit, even bij de overburen kijken. Mwah die was wel interessanter maar
helaas was deze na 15 minuten afgelopen. Jammer, op naar de volgende ok en zo
verder. Daarnaast staan er gewoon raampjes open dus af en toe mocht ik een mug
van me afslaan. Wat een bijzondere ervaring. Daarna nog even door naar de AE
(accidant & emergency), gewoon pauzeloos doen we even. Ik kon wederom samen
met Saskia meelopen met een erg vriendelijke Malawiaanse arts. Er kwam een
patiënt binnen, flink overstuur en lichtelijk agressief, hij wilde door niemand
aangeraakt worden. Ik vraag de arts of ik hem zal proberen gerust te stellen. ‘You can try but I don’t think so’
is het antwoord. Mwah niet geschoten is altijd mis. Ik probeer de jongen
te kalmeren aangezien hij de vrouwelijke arts voor weet ik veel wat uitscheld. Ik
probeer het probleem te zoeken voor zijn verwardheid en agressie. Hij verteld
me in gebrekkig Engels dat mensen tegen hem praten en dat hij er helemaal gek
van wordt. Oei, klinkt als schizofrenie denk ik. Ik krijg het voor elkaar om
hem te kalmeren door lang en geruststellend met hem te praten en hem te beloven
dat ik als er een kamer vrij is naar hem ga kijken. Ik moet dit wel 10 keer
beloven voordat hij rustig wordt, maar hij wordt rustig! Hij begint me spontaan
te aanbidden. Heel lief van hem, ik voel me even vereerd. Maar dan bedenk ik me
dat hij waarschijnlijk schizofreen is, jammer. Lichamelijk onderzoek bij hem
doen was nogal lastig. Iedereen kent de test van dat men met de ogen dicht het
puntje van de neus moet aanraken. Even testen of alles daarboven in die
hersenpan nog goed is. Helaas werd deze jongen ‘verteld’ door de stemmen dat
hij een bloedneus had dus bleef hij zijn neus dicht knijpen. Toch voor de
zekerheid lichamelijke oorzaken uitsluiten, dus bloed afnemen en een ruggenprik
om het vocht hierin te onderzoeken. Wat hij had? Geen idee, wordt vervolgd. De
arts zou me op de hoogte houden. Hij zou waarschijnlijk naar een psychiatrische
kliniek gaan. Nadat we half door waren door geen lunch konden we ook nog even
door naar de ward om mensen daar te helpen en met de arts mee te lopen. Helaas
trok mijn lichaam het om half 5 niet meer zo (na dus al vanaf 7 uur in de
ochtend niets meer gegeten te hebben dan een pakje crackers snel tussendoor)
dus zijn Saskia en ik snel gegaan om buiten even te gaan zitten en wat te eten.
Om 5 uur zouden we toch terug gaan naar de lodge. Tijden voor WEEKEND!
Vrijdagavond lekker met zijn allen uit eten gegaan en ik heb voor het eerst in
mijn leven een steak gegeten! Compleet vegetariër af mag ik wel bijna zeggen
denk ik. Tja je moet wat om je ijzer binnen te krijgen. In de avond een feestje
gehad in de lodge, een Noorse medisch student was jarig en dat werd gevierd met
Malawiaanse rum en wodka en weet ik wat nog meer allemaal. Erg gezellig!
Zaterdag allemaal lekker uitgeslapen en een art market
bezocht en wat rondgelopen door de stad. Niet veel bijzonders beleefd maar
heerlijk om even niet continu bezig te zijn zoals in het ziekenhuis. Zondag wel
een fantastische dag gehad. Om 8 uur werden we opgehaald door onze minibus
waarna we een ritje van 3 uur maakten naar Liwonde National Park. 3 uur in deze
krakkemikkige minibus was niet erg optimaal aangezien de banken niet echt
banken waren maar meer stalen buizen met een minikussentje erop. Bovendien
waren er zitplaatsen te weinig dus je kunt zelf wel bedenken hoe kreupel we uit
de bus kwamen. Maar dan, daar stond hij dan, onze enorme jeep met chauffeur
waarmee we de tocht gingen maken. Instructies allemaal in het hoofdje opgeslagen
en gaan. De chauffeur benadrukt nog even dat als we een olifant tegen komen we
stil moeten zijn en niet met camera’s mogen flitsen. Binnen 5 minuten is de
eerste olifant gespot en dat ging zo ‘jongens olifant, daaaaar olifant!!!’ Waarop
de chauffeur meteen ‘sssssssssstttt’, ow ja sorry. 3 uur hebben we rondgereden
in onze jeep en allerlei dieren gezien zoals apen, impala’s, een nijlpaard,
buffels en vanalles meer. Aangekomen terug bij de ingang van het park zie ik
schedels liggen. Ik zeg tegen Lisette 'Hmm ze slachten hier ook mensen geloof
ik’ en ineens hoor ik ‘goedemiddag!’. Uh oops degene van wie de safari
maatschappij is, is Nederlands. Hij doet maar alsof hij me niet gehoord heeft.
Daarna hetgeen waar iedereen tegenop ziet, 3 uur terug in de bus. Wat een hel,
maar we werden in de lodge verrast met een erg goede maaltijd. Een mooie
goedmaker kun je wel zeggen, wat een mooi einde van het weekend.
En dan is het maandag, inmiddels geen half 9 meer maar 9
uur. Wat een lang verhaal heb ik weer getypt en ik kan nog wel even bezig
blijven. Maja laat ik jullie niet meer vermoeien en het hierbij laten. Ik heb
vernomen dat meerdere ouders mijn blog lezen. Dus voor jullie geruststelling: Onze
begeleider is gearriveerd vandaag! Kunnen jullie weer lekker slapen. En ja ik
had foto’s beloofd maar die kan ik pas uploaden als ik in de
universiteitsbibliotheek ben naast het ziekenhuis en daar ben ik niet meer
geweest. Ik zal proberen binnen 2 dagen een gaatje te vinden in het rooster en
flink wat foto’s online zetten. Dan kunnen sowieso alle papa’s en mamma’s en broertjes
en zusjes lekker slapen. En vrienden kunnen zien wat ik en de rest van de
Malawi groep allemaal mee maak! Weltrusten Nederland, weltrusten Malawi!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten