Malawi part 4!

Weekend! Wat een lange maar interessante week was het weer. Met veel pijn en moeite een schouder in de kom weten te zetten op de spoedeisende hulp en de meest enge dingen gezien bij de STD ofwel Sexual Transmitted Disorders. Daar wordt je echt niet vrolijk van om te zien zeg, de mensen komen hier echt veel te laat naar het ziekenhuis. Onze begeleider was afgelopen week hier en samen met de Nederlandse arts die hier nog werkt en wij 11en zijn we uit eten geweest. Onze begeleider had geregeld dat we een aantal patiënten helemaal zelf moesten onderzoeken. Dus in twee of drietallen en met een tolk gingen we dan naar de patiënten. Is dat even lastig die taalbarrière! ‘Does he has pain in de the front or back of his head?’ geode vraag lijkt mij zo als iemand over hoofdpijn klaagt. Antwoord van de tolk na het vragen aan de patiënt ‘Yes he has pain in his head’. Ja heel fijn denk ik daar kan ik wat mee *zucht*, maar vriendelijk blijven en gewoon de vraag nog een keer stellen. En zo sta je dan uit te vogelen wat er nu mis is met de patiënt. In Nederland vraag je wat er aan de hand is en iemand gooit direct zijn heel levensverhaal op tafel en moet je iemand soms zelfs afremmen anders ben je een kwartier verder. Hier moet je dus echt alles uit iemand trekken. Op de vraag of iemand ziektes in het verleden heeft gehad waarvoor deze in het ziekenhuis is geweest, antwoord men rustig met een nee. Binnen een minuut kom je er dan achter dat de patiënt een half jaar geleden behandeld is voor malaria en 10 jaar geleden opgenomen is geweest vanwege extreme anemie (bloedarmoede grofweg vertaald). Mooi denk ik, fijn deze volledigheid. ‘What was the cause of your anemia?’ vraag ik de tolk. ‘He has no anemia’, zegt de tolk. Ow nee he denk Ik, dat bedoel ik toch ook niet. Ik vraag toch naar waarom hij 10 jaar geleden met een anemie in het ziekenhuis lag. Ik zeg toch helemaal niet dat hij nu een anemie heeft, grrrrr. Ok rustig blijven, vriendelijk lachen en de vraag wederom verduidelijken. Uiteindelijk heb je dan eindelijk alles uitgevraagd en mag je lichamelijk onderzoek gaan doen. Handig als je tolk ineens moet plassen, je patiënt geen Engels spreekt en bovendien niks ziet. Uhh, dus, ja, hoe pak ik dit aan. Je kunt me bijna hardop horen denken. Maar na wat handen en voeten werk is onze tolk en weer en kunnen we verder. Om mysterieuze redenen hebben de artsen hier bedacht dat er iets met zijn nieren zou zijn. Ik ga als eigenwijze ‘dokter-in-spe-die-alles-beter-weet’ hier maar eens even tegenin uiteraard gesteund door mijn collega dokter-in-spe-en-net-zo-eigenwijs Sophie. En wat blijkt, onze diagnose blijkt ineens bovenaan de differentiaal diagnoses te komen staan (ofwel wat betekent dat dit de meest waarschijnlijke is) en de nieren worden eraf gehaald. Bam, dat hebben Sophie en ik even goed gedaan!!

De backpacks zijn gepakt, want… Morgen gaan we Mount Mulanje op. Een berg van 3002 meter hoog. We gaan hem beklimmen morgen en dan slapen op de top. De volgende dag gaan we weer omlaag en maken we een tussenstop bij de watervallen waar we ook kunnen zwemmen. Ik ben benieuwd. Het gaat vast een indrukwekkende tocht worden!