Malawi part 5!

Zo terug van Mount Mulanje! Helaas zal ik de komende tijd nog terug denken aan deze tocht aangezien de spierpijn aanzienlijk is. Zaterdag begonnen we dan, met een gids en 3 porters (mensen die je backpack dragen!) naar boven. Niemand had ons verteld dat we zo goed als recht die berg opgingen. Op een rotsig stuk vraag ik de gids waar deze rotspartij vandaan komt en waarom deze zo mooi uitgeslepen lijkt te zijn. Een voor de hand liggend antwoord krijg ik, ik loop over een droog gevallen waterval omhoog. Dus ik nog schaapachtig vragen, dus dit is een waterval in het regenseizoen en ik loop nu dus recht tegen een waterval omhoog. Ja hoor antwoord de gids alsof het niets is. Sommige stukken zijn dermate steil dat we met handen en voeten moet klimmen. Na 6 lange uren zijn we dan boven. Er is ons een warme douche beloofd door de gids waar ik me dus het laatste uur op verheugd heb. Boven op een berg is het namelijk niet heel warm meer. Blijkt er geen elektriciteit te zijn! Ow nee he, dus mag ik wachten tot de gids een emmertje water heeft gekookt waarmee ik me dan mag ‘douchen’. Geen stromend water en geen elektriciteit, dat is dus niks voor mij. Plassen blijk ik ook in een primitieve hut te mogen doen met zowaar alleen een gat in de grond. Ik val bijna om van schrik als ik het gat zie en nog erger de stank die eruit komt. Jemig, waar ben ik aan begonnen. De hut blijkt natuurlijk niet geïsoleerd dus een koude nacht staat ons te wachten. Met heel veel kleding aan, de open haard aan, dekens en dan nog had ik het koud. Maar al met al was het toch een bijzondere en zeker geen negatieve ervaring. Leuk om voor 1 nachtje meegemaakt te hebben.
Maar op de terugweg, zondag, zouden we naar watervallen lopen waar we konden zwemmen. Is dat even een mooi vooruitzicht. Nadat ik mezelf zeer soepel op de weg naar beneden gelanceerd had besloot ik dat ik beter even kon wachten met dit soort kapriolen totdat ik bij het water zou zijn. Erg vies van mijn ‘zie-rots-van-heel-dichtbij-actie’ was ik extra blij met de watervallen die echt bestonden. Na de beloofde douche was ik wat wantrouwig geworden naar onze gids toe namelijk. Nadat Sophie gewend was aan het water (zie foto), wat enorm lang duurde, zijn wij als twee aapjes gaan klimmen op zoek naar ‘ons’ privézwembad tussen de rotsen. Heerlijk om even weer een beetje schoon te zijn en te relaxen in het koude water! Moe maar voldaan kwamen we terug in de lodge. Het was een mooi weekend, maar uitgerust aan een nieuwe week beginnen was er niet bij!
Vanmorgen om 6.15 ging de wekker en was het weer tijd om naar het ziekenhuis te gaan. In de ochtend heb ik met een oncoloog meegelopen. Bizar hoe laat mensen hier in het ziekenhuis komen. Er was een man met een tumor ter grootte van een pingpongbal op zijn oog. Ik viel bijna van mijn stoel van verbazing toen bleek dat de man hier al gewoon 2 maanden mee rond liep. Hij moest een biopt hiervan laten nemen. Als hij voldoende geld had dan zou dit binnen 4 dagen kunnen, als hij niet voldoende geld had binnen een maand. Nou toen zat ik echt te trillen van verbazing op mijn stoel. Verstond ik dit nu goed?? Ja hoor, als hij binnen 4 dagen geholpen wilde worden moest hij 5000 kwacha betalen. Met het idee in het achterhoofd dat 380 kwacha 1 euro is, en de mensen hier minder dan 380 kwacha per dag verdienen is dat natuurlijk een rib uit je lijf. En zo kwamen meer zielige verhalen voorbij. In de middag was het tijd voor de ART kliniek, ofwel anti-retrovirale-therapie kliniek. Hier komen de mensen die HIV reactive zijn en hun medicatie komen halen. Ook worden ze gezien door een arts als ze problemen hebben door hun HIV of door de bijwerkingen van de medicatie. De standaard ART is T30 genaamd. Het bestaat uit 3 middelen waarvan 1 middel stavudine is. Dit middel is in Europa afgekeurd omdat het te veel ernstige en vaak voorkomende bijwerkingen heeft. Hier wordt het aan iedereen voorgeschreven aangezien het goedkoop is omdat Europa het niet wil. Nog zoiets bizars dus. Elke dag val ik weer van de ene verbazing in de andere!
Morgen probeer ik weer foto’s te plaatsen van de weekend trip!

Malawi part 4!

Weekend! Wat een lange maar interessante week was het weer. Met veel pijn en moeite een schouder in de kom weten te zetten op de spoedeisende hulp en de meest enge dingen gezien bij de STD ofwel Sexual Transmitted Disorders. Daar wordt je echt niet vrolijk van om te zien zeg, de mensen komen hier echt veel te laat naar het ziekenhuis. Onze begeleider was afgelopen week hier en samen met de Nederlandse arts die hier nog werkt en wij 11en zijn we uit eten geweest. Onze begeleider had geregeld dat we een aantal patiënten helemaal zelf moesten onderzoeken. Dus in twee of drietallen en met een tolk gingen we dan naar de patiënten. Is dat even lastig die taalbarrière! ‘Does he has pain in de the front or back of his head?’ geode vraag lijkt mij zo als iemand over hoofdpijn klaagt. Antwoord van de tolk na het vragen aan de patiënt ‘Yes he has pain in his head’. Ja heel fijn denk ik daar kan ik wat mee *zucht*, maar vriendelijk blijven en gewoon de vraag nog een keer stellen. En zo sta je dan uit te vogelen wat er nu mis is met de patiënt. In Nederland vraag je wat er aan de hand is en iemand gooit direct zijn heel levensverhaal op tafel en moet je iemand soms zelfs afremmen anders ben je een kwartier verder. Hier moet je dus echt alles uit iemand trekken. Op de vraag of iemand ziektes in het verleden heeft gehad waarvoor deze in het ziekenhuis is geweest, antwoord men rustig met een nee. Binnen een minuut kom je er dan achter dat de patiënt een half jaar geleden behandeld is voor malaria en 10 jaar geleden opgenomen is geweest vanwege extreme anemie (bloedarmoede grofweg vertaald). Mooi denk ik, fijn deze volledigheid. ‘What was the cause of your anemia?’ vraag ik de tolk. ‘He has no anemia’, zegt de tolk. Ow nee he denk Ik, dat bedoel ik toch ook niet. Ik vraag toch naar waarom hij 10 jaar geleden met een anemie in het ziekenhuis lag. Ik zeg toch helemaal niet dat hij nu een anemie heeft, grrrrr. Ok rustig blijven, vriendelijk lachen en de vraag wederom verduidelijken. Uiteindelijk heb je dan eindelijk alles uitgevraagd en mag je lichamelijk onderzoek gaan doen. Handig als je tolk ineens moet plassen, je patiënt geen Engels spreekt en bovendien niks ziet. Uhh, dus, ja, hoe pak ik dit aan. Je kunt me bijna hardop horen denken. Maar na wat handen en voeten werk is onze tolk en weer en kunnen we verder. Om mysterieuze redenen hebben de artsen hier bedacht dat er iets met zijn nieren zou zijn. Ik ga als eigenwijze ‘dokter-in-spe-die-alles-beter-weet’ hier maar eens even tegenin uiteraard gesteund door mijn collega dokter-in-spe-en-net-zo-eigenwijs Sophie. En wat blijkt, onze diagnose blijkt ineens bovenaan de differentiaal diagnoses te komen staan (ofwel wat betekent dat dit de meest waarschijnlijke is) en de nieren worden eraf gehaald. Bam, dat hebben Sophie en ik even goed gedaan!!

De backpacks zijn gepakt, want… Morgen gaan we Mount Mulanje op. Een berg van 3002 meter hoog. We gaan hem beklimmen morgen en dan slapen op de top. De volgende dag gaan we weer omlaag en maken we een tussenstop bij de watervallen waar we ook kunnen zwemmen. Ik ben benieuwd. Het gaat vast een indrukwekkende tocht worden!

FOTO'S

MALAWI part 3

Al een tijdje niet meer geschreven op mijn blog. Het is werkelijk waar ook zo enorm druk. Als je elke dag om 6.15 op moet (ja echt waar!) en dan van 8 tot 5 aan het werk bent in het ziekenhuis dan ben je wel kapot na het eind van de dag. Dan moeten er om 5 uur nog boodschappen gedaan worden en gekookt, dus eer dat je tijd hebt om iets te doen is het al half 9 zoals nu het geval is. Maar gezien het feit dat het al begint de schemeren om 5 uur en het donker is om 6 heb je het gevoel dat je naar bed moet omdat het dan al 2.5 uur donker is. Maar goed, samenvattend: in de avond ben ik zo kapot dat ik soms echt niet meer de puf heb om te typen voor mijn blog. Zoals een dag als afgelopen vrijdag. Eerst de dermatologie kliniek wat mijns inziens een beetje saai was. Helaas hebben deze lieve mensen hier bijna allemaal hetzelfde huidprobleem, schimmel. Leuk om 1 keer te zien of 2 keer of misschien zelfs 3 keer maar na 5 keer begon ik me te vervelen. Maar goed, wat daarna volgde was de OK, ja de operatiekamer. Was me dat een bijzondere ervaring! Steriel pakje aan, steriele schoentjes aan om vervolgens een oh zo niet steriele OK te betreden. De OK’s zijn in een lange gang tegenover elkaar en overal staat de deur open! Ja dat was me even schrikken, je kunt in en uit lopen waar je maar wilt. Dus operatie 1 die ik binnen liep vond ik al saai na 5 minuten. Dus maar weer eruit, even bij de overburen kijken. Mwah die was wel interessanter maar helaas was deze na 15 minuten afgelopen. Jammer, op naar de volgende ok en zo verder. Daarnaast staan er gewoon raampjes open dus af en toe mocht ik een mug van me afslaan. Wat een bijzondere ervaring. Daarna nog even door naar de AE (accidant & emergency), gewoon pauzeloos doen we even. Ik kon wederom samen met Saskia meelopen met een erg vriendelijke Malawiaanse arts. Er kwam een patiënt binnen, flink overstuur en lichtelijk agressief, hij wilde door niemand aangeraakt worden. Ik vraag de arts of ik hem zal proberen gerust te stellen. ‘You can try but I don’t think so’ is het antwoord. Mwah niet geschoten is altijd mis. Ik probeer de jongen te kalmeren aangezien hij de vrouwelijke arts voor weet ik veel wat uitscheld. Ik probeer het probleem te zoeken voor zijn verwardheid en agressie. Hij verteld me in gebrekkig Engels dat mensen tegen hem praten en dat hij er helemaal gek van wordt. Oei, klinkt als schizofrenie denk ik. Ik krijg het voor elkaar om hem te kalmeren door lang en geruststellend met hem te praten en hem te beloven dat ik als er een kamer vrij is naar hem ga kijken. Ik moet dit wel 10 keer beloven voordat hij rustig wordt, maar hij wordt rustig! Hij begint me spontaan te aanbidden. Heel lief van hem, ik voel me even vereerd. Maar dan bedenk ik me dat hij waarschijnlijk schizofreen is, jammer. Lichamelijk onderzoek bij hem doen was nogal lastig. Iedereen kent de test van dat men met de ogen dicht het puntje van de neus moet aanraken. Even testen of alles daarboven in die hersenpan nog goed is. Helaas werd deze jongen ‘verteld’ door de stemmen dat hij een bloedneus had dus bleef hij zijn neus dicht knijpen. Toch voor de zekerheid lichamelijke oorzaken uitsluiten, dus bloed afnemen en een ruggenprik om het vocht hierin te onderzoeken. Wat hij had? Geen idee, wordt vervolgd. De arts zou me op de hoogte houden. Hij zou waarschijnlijk naar een psychiatrische kliniek gaan. Nadat we half door waren door geen lunch konden we ook nog even door naar de ward om mensen daar te helpen en met de arts mee te lopen. Helaas trok mijn lichaam het om half 5 niet meer zo (na dus al vanaf 7 uur in de ochtend niets meer gegeten te hebben dan een pakje crackers snel tussendoor) dus zijn Saskia en ik snel gegaan om buiten even te gaan zitten en wat te eten. Om 5 uur zouden we toch terug gaan naar de lodge. Tijden voor WEEKEND! Vrijdagavond lekker met zijn allen uit eten gegaan en ik heb voor het eerst in mijn leven een steak gegeten! Compleet vegetariër af mag ik wel bijna zeggen denk ik. Tja je moet wat om je ijzer binnen te krijgen. In de avond een feestje gehad in de lodge, een Noorse medisch student was jarig en dat werd gevierd met Malawiaanse rum en wodka en weet ik wat nog meer allemaal. Erg gezellig!

Zaterdag allemaal lekker uitgeslapen en een art market bezocht en wat rondgelopen door de stad. Niet veel bijzonders beleefd maar heerlijk om even niet continu bezig te zijn zoals in het ziekenhuis. Zondag wel een fantastische dag gehad. Om 8 uur werden we opgehaald door onze minibus waarna we een ritje van 3 uur maakten naar Liwonde National Park. 3 uur in deze krakkemikkige minibus was niet erg optimaal aangezien de banken niet echt banken waren maar meer stalen buizen met een minikussentje erop. Bovendien waren er zitplaatsen te weinig dus je kunt zelf wel bedenken hoe kreupel we uit de bus kwamen. Maar dan, daar stond hij dan, onze enorme jeep met chauffeur waarmee we de tocht gingen maken. Instructies allemaal in het hoofdje opgeslagen en gaan. De chauffeur benadrukt nog even dat als we een olifant tegen komen we stil moeten zijn en niet met camera’s mogen flitsen. Binnen 5 minuten is de eerste olifant gespot en dat ging zo ‘jongens olifant, daaaaar olifant!!!’ Waarop de chauffeur meteen ‘sssssssssstttt’, ow ja sorry. 3 uur hebben we rondgereden in onze jeep en allerlei dieren gezien zoals apen, impala’s, een nijlpaard, buffels en vanalles meer. Aangekomen terug bij de ingang van het park zie ik schedels liggen. Ik zeg tegen Lisette 'Hmm ze slachten hier ook mensen geloof ik’ en ineens hoor ik ‘goedemiddag!’. Uh oops degene van wie de safari maatschappij is, is Nederlands. Hij doet maar alsof hij me niet gehoord heeft. Daarna hetgeen waar iedereen tegenop ziet, 3 uur terug in de bus. Wat een hel, maar we werden in de lodge verrast met een erg goede maaltijd. Een mooie goedmaker kun je wel zeggen, wat een mooi einde van het weekend.

En dan is het maandag, inmiddels geen half 9 meer maar 9 uur. Wat een lang verhaal heb ik weer getypt en ik kan nog wel even bezig blijven. Maja laat ik jullie niet meer vermoeien en het hierbij laten. Ik heb vernomen dat meerdere ouders mijn blog lezen. Dus voor jullie geruststelling: Onze begeleider is gearriveerd vandaag! Kunnen jullie weer lekker slapen. En ja ik had foto’s beloofd maar die kan ik pas uploaden als ik in de universiteitsbibliotheek ben naast het ziekenhuis en daar ben ik niet meer geweest. Ik zal proberen binnen 2 dagen een gaatje te vinden in het rooster en flink wat foto’s online zetten. Dan kunnen sowieso alle papa’s en mamma’s en broertjes en zusjes lekker slapen. En vrienden kunnen zien wat ik en de rest van de Malawi groep allemaal mee maak! Weltrusten Nederland, weltrusten Malawi!

MALAWI part 2!

Inmiddels alweer 4 dagen hier! Wat gaat de tijd snel, de uren in het ziekenhuis vliegen voorbij als je een leuke arts hebt waarmee je mee mag lopen. En wat gaat de tijd langzaam als de arts niet zit te wachten op nieuwsgierige studenten. Geluk hebben dus. En dat had ik vandaag!

Uiteraard begint de dag, zoals altijd, met de hand-over. De overdracht van ingewikkelde, nieuwe, patiënten komt aan bod of er wordt iets gepresenteerd waar men alert op moet zijn. Altijd een erg leuke start van de dag. Daarna werd iedereen in groepjes van 2 opgesplitst en was het tijd voor de ward rounds, ofwel de artsenvisite zoals we die in Nederland kennen. Stephanie en ik waren de gelukkige 2 die mee mochten lopen met een ‘student-vriendelijke-arts’. Wat een ziektes hebben de mensen hier zeg, vele waarvan ik ooit gehoord heb, weet wat het is maar nog nooit in het echt gezien heb. Één van de eerste patiënten, 15 jaar oud meisje, had al op 5-jarige leeftijd cerebrale malaria gehad. Malaria in de hersenen dus. Hierdoor kon ze niet meer praten en was ze erg laag qua cognities. Nu lag ze in het ziekenhuis met een nieuwe verdenking malaria en tuberculose door het hele lichaam verspreid. Om het heel hard te zeggen lijkt het een kansloos geval. Bizar om te zien! Tijdens het onderzoek van dit meisje werden we op onze schouders getikt. Of we even konden kijken bij de dame achter in de hoek. De verpleegkundige dacht dat ze zojuist overleden was. En ja dat was helaas het geval. Wat volgde was een gigantisch kabaal. Geschreeuw, gekrijs, gegil. Ik dacht er wordt iemand vermoord, zo hard was het. Ik keek geshockt Stephanie en onze arts aan. Bleek dat dit de manier van rouwen is hier. Openlijk kei maar dan ook kei hard brullen. Ik schrok me kapot!

Dan loop je verder over de ward alsof er niets is gebeurd en dan… Begint het geschreeuw opnieuw. Met opgetrokken wenkbrauw kijk ik naar de arts, ‘yes another one’ is het enige wat ze zegt. ‘No, no, no, that’s not true’ zeg ik nog hoopvol en ongelovig maar aan het knikje zie ik het al. De tweede in 2 uur is overleden. Ok, en verder gaan we, niet te veel stilstaan bij de zaken is het advies anders wordt je gek van alle doden die hier vallen. Nou dan doen we dat maar. Volgende patiënt, jonge vrouw eind 20 spreekt niet meer sinds 2 weken. Waarom? Niemand weet het. Lichamelijke oorzaken zijn uitgesloten. Vreemde is, als je haar een vraag stelt schrijft ze het antwoord op, ze praat niet. Medicatie neemt ze niet, wil ze niet. Het plan van één van de artsen, misschien is ze schizofreen, laten we haar een stroomschok geven. Ik sta perplex, wat zijn dit voor vreemde ideeën. Nou het zou de schizofrenie oplossen aldus de dokter. Uhh juist ja, met een stroomschok los je dit op, mijn wenkbrauw stijgt weer. Lijkt mij geen goed idee. Gelukkig is de eindconclusie dat deze jonge vrouw naar een psychiatrische inrichting wordt gebracht waar ze antipsychotica zal krijgen (mijn idee! antipsychotica yeah!). Heeft die vorige studie van me toch zeker nut gehad. Nadat Stephanie en ik letterlijk bijna flauwvielen van de honger was het eindelijk lunchtijd. Na 6.5 uur geen eten meer gezien te hebben was dat hard nodig. Hoe doen die artsen dat hier? Zo lang niet eten en staan en concentreren? Het blijft een vraag voor mij en ieder ander. Na de lunch en een lecture over HIV en neurologie is het tijd voor de ‘A and E’ ofwel accident and emergency, spoedeiseinde hulp dus. Een onvergetelijke ervaring! De beste in mijn ziekenhuisleven tot nu toe kan ik wel zeggen!

Samen met Saskia liep ik mee met Rob, een arts uit Amerika. Wat een fantastische kerel! Hij is tot nu toe de meest ‘student-vriendelijke-arts’ die ik gezien heb. Patiënt 1 heeft om vrij onverklaarbare redenen een goed diepe hoofdwond. Na lang doorvragen blijkt hij met een steen tegen zijn hoofd te zijn geslagen. En wat zegt Rob ‘could you stitch his wound’. ‘Uhm sorry???’, Saskia en ik kijken hem verbaasd aan. ‘Never done that? No problem, I’ll learn you’ is het antwoord. Uh ok, nu zijn we nog verbaasder. Onze temperatuur en hartslag gaat flink omhoog als Rob ons dirigeert handschoenen aan te doen. Hij doet het 1 keer voor en dan mogen we het zelf doen. Hij checkt of ik de eerste hechting goed doe, wat gelukkig zo is, en zegt dan dat we de rest maar even af moeten maken zodat hij iemand anders kan helpen. Uh juist ja, die hartslag van 160 gaat nu de 200 raken van ons beiden. En alsof het nog niet warm genoeg is in Malawi breekt het zweet dan toch echt aan alle kanten uit. Gelukkig is de patiënt goed verdoofd en wat in ons voordeel werkt is dat de klap zo hard was dat meneer in slaap is gevallen. Voor nu even fijn, voor de uitkomst van zijn hoofd wat minder, zal wel een goede hersenschudding zijn (aldus Rob). Voordat Rob ons alleen aan de slag laat draait hij zich nog 1 keer om met de mededeling, als je je prikt aan een naald word ik woest op je. Hij geeft met een dikke glimlach op zijn gezicht een knikje, draait zich om en laat ons alleen aan de slag gaan. Met zeer veel precisie hebben we de wond netjes kunnen hechten en Robs goedkeuring gekregen. Pfoe, taak 1 volbracht. Alles gedaan onder verantwoordelijkheid van Rob moet ik erbij zeggen anders gaan medestudenten die dit lezen stuiteren aangezien hechten natuurlijk niet zomaar mag. Maar onder supervisie en verantwoordelijkheid van de arts mogen we de wat kleinere medische handelingen uitvoeren. Wat zal het volgende worden vragen we ons af.  We lopen terug de gang op en ow nee he patiënt nummer 3 van vandaag is overleden. Ditmaal een eigen schuld dikke bult verhaal, kan ik (heel hard maja) geen medelijden mee hebben. Patiënt weigert al jaren haar aids-medicatie te nemen en overlijdt nu aan een longontsteking. Dan had je je (gratis!) aids-medicatie maar moeten nemen denk ik dan.

Terug gekomen bij een eerdere patiënt blijkt zijn infuus te zijn gesneuveld. Waarom is de vraag. Mwah meneer was het gewoon zat. Is dat even pech hebben voor meneer want nu gaat dokter in spe Deniece even op je ‘experimenteren’ met het prikken van een nieuw infuus. Uiteraard onder supervisie van Rob prik ik mijn eerste infuusnaald. Fijne is dan wel dat Rob geen handschoenen aan heeft gedaan en de patiënt HIV positief is dus niet kan ingrijpen mocht ik iets fout doen. Maja wat kun je nu echt heel fout doen. In één keer goed, yeah! Makkelijker dan ik dacht zo’n infuus prikken. Leuke is wel dat ze hier de arm van de patiënt niet afknellen met zo’n mooie groene band zoals wij in Nederland doen maar gewoon een handschoen strak om de arm knopen. Wat een dag was dit, uitputtend maar zo veel meegemaakt en geleerd. En dan kom je terug in je lodge, powercut, heel fijn. Geen stroom, geen internet, gewoon niks. Ach ja, dit kennen we. Het leven in Malawi begint te wennen. 

De foto's komen morgen! Anders is mijn internetkaart leeg, dus die ga ik uploaden als ik in een goede wifizone ben!

MALAWI part 1!!

Nou de eerste 2 nachten in Malawi zitten erop. De vlucht ging goed, op het stuk van Brussel naar Ethiopië zelfs samen met Lisette een stoel bij de nooduitgang kunnen claimen, beenruimte!! Helaas moesten we in Ethiopië lang wachten, de vlucht was 3 uur vertraagd. Gelukkig hadden we in Lilongwe een gat van 3 uur voordat onze bus naar Blantyre vertrok. In de avond om 10 uur waren we dan eindelijk in Blantyre na 32 uur reizen! De Kabula lodge waarin we verblijven is prachtig. We verblijven in 1-, 2- en 3-persoons kamers en hebben een grote keuken en 2 douches voor ons 11. Het ziet er goed uit alleen aan de insecten mogen ze wel iets doen. Maja dat gaat nu eenmaal niet, even accepteren dat ik in Afrika ben. Nieuw continent, nieuwe mensen, nieuwe beestjes. Mensen die je ‘azunku’ noemen, ofwel Engels sprekende bleekscheet. Tja ik zal het maar als compliment opvatten. Maandag werden we om 2 uur verwacht in het Queen Elizabeth Central Hospital wat ongeveer 15 minuten van onze lodge vandaan ligt. We zijn met taxi’s hier naartoe gegaan waarbij mijn taxi het voor elkaar kreeg direct iemand aan te rijden. Het is dus toch waar wat onze docent zei, het aantal verkeersdoden in Malawi is hoog. Echter moet ik erbij zeggen, deze persoon is met de schrik vrij gekomen (en misschien een flinke blauwe plek)! De rondleiding was lang en het ziekenhuis blijft ook hierna nogsteeds een doolhof. De mensen liggen bijna opgestapeld in de zalen, zelfs de aller zieksten. Terug in de lodge werden we verrast met een lekker maaltijd, zelfs gluten- en lactosevrij! Vroeg naar bed want de volgende dag werden we om 8 uur verwacht bij de overdracht. Hierbij worden ingewikkelde patiënten besproken en nieuwe patiënten die zijn binnen gekomen. Twee lectures volgden door een Nederlandse arts en een arts uit Amerika. Helaas hebben de medisch studenten van hier vakantie waardoor er speciale dingen die voor hen georganiseerd worden dus niet doorgaan en wij dus niet kunnen deelnemen. Om 2 uur was het tijd om mee te lopen in de diabetes kliniek, samen met Lisette en Thijmen. We moeten een opdracht maken over Non Communicable Diseases wat eigenlijk grofweg betekent alle niet-infectieziekten die hier voorkomen. Diabetes is hier dus één van. Een mooie gelegenheid om een kijkje te nemen hoe dat hier in zijn werk gaat. Een bijzondere ervaring is misschien het juiste woord, of kan ik beter het woord bizar gebruiken? De meeste diabetici gebruiken metformine, helaas was dat ‘out of stock’ ofwel gewoon niet aanwezig. Wanneer het wel weer aanwezig was, niemand kon deze vraag beantwoorden. Dan moet er dus een andere oplossing gezocht worden wat medicijnexperimentjes oplevert, tja je moet wat. Beetje meer van dit en beetje minder van dat is het idee, in de hoop dat dit dan toch goed gaat. Om 5 uur terug naar de lodge na een lange dag in het ziekenhuis. En dan wil je een stukje op je blog typen en dan valt de stroom weg dus werkt ook de wifi niet meer. Een ‘powercut’ noemen ze dat hier, ofwel de stroom wordt af en toe tijdelijk afgesloten. Nou, dan maar eerst even koken en eten. Oh nee, we hebben een elektrisch fornuis, handig dit. Ruim 2 uur was de stroom eruit en hebben we overleefd met chips en zaklampen. Fijn als je weet dat er gigantische spinnen en kakkerlakken rondlopen, die je dus niet meer ziet maar alleen zou kunnen voelen als ze ergens zitten waar je niet wilt dat ze komen… Morgen weer een dag met nu een rondje op de long kliniek waar de patiënten waarschijnlijk weer bijna opgestapeld zitten te wachten tot ze naar de dokter mogen. Het ziekenhuisleven als patiënt is hier toch wel anders dan in Nederland! 

Laatste bericht voor Malawi

Afgelopen woensdag nog een scopie gehad, ijzertransfusie en een bezoekje aan de diëtist. Ik heb een bijna dagvullend programma! Nu heb ik 5 dagen mijn dieet gevolgd, me helemaal vol zitten duwen met eten zodat ik met genoeg marge in gewicht naar Malawi kan. De diëtist was echter niet zo blij met me. Ik had het gepresteerd om 1.4 kilo af te vallen in 5 dagen! Nou daar stond ik zelf ook even van te kijken. Menig persoon wat wil afvallen lukt dit nog niet eens. Had ik toch maar meerdere bussen Pringles dan 1 gegeten dacht ik in mezelf. Hoe is het mogelijk vroegen we ons beide af. Blijkbaar neem ik nog minder voeding op dan verwacht. Wat dus betekent dat ik nu niet 1 nutridrink per dag moet drinken maar 2 aangezien ik door mijn marge heen zit. Ik had 0.9 kilo marge, maar als daar 1.4 vanaf gaat hoef ik niemand uit te leggen dat dit wat te veel is. En als ik in Nederland mijn gewicht al niet in stand weet te houden, dan in Malawi al helemaal niet aldus de diëtist. Zo gezegd zo gedaan. Een dag later stonden daar 86 nutridrinkjes voor mijn deur. Slik, hoe krijg ik dit in mijn koffer... Maar nu... De laatste dag voor ik weg ga, nog 1 keer naar het ziekenhuis, nog 1 keer een ijzertransfusie en dan is het klaar. Voor nu althans, over 6 weken mag ik er waarschijnlijk weer aangeloven. Maar... Dat is voor later. Nog even speelt door mijn hoofd, wat als? Wat als de uitslag van mijn scopie van afgelopen woensdag niet goed is. Nee dat is niet zo zeg ik tegen mezelf. Over een kleine 2 weken moet ik de uitslag per mail binnen hebben. Dan zien we wel verder! Alle onderzoeken zijn voorbij, de ijzertransfusies zitten erin, de spuiten in de koffer, honderden pillen zijn ingepakt, 18 kilo nutridrink in de koffer, 5 kilo eten ingepakt. Klaar voor vertrek! Wauw wat komt het dichtbij. Over 24 uur zit ik in het vliegtuig, Nederland zeer ver achter me latende. Wat prachtig! Een grote glimlach tovert zich bij deze gedachte op mijn gezicht. Het avontuur gaat beginnen!

Mijn laatste 'Venofer' ofwel ijzertransfusie!

Een hele koffer vol nutridrink en eten gaat mee op reis!